Ένας γιατρός δίνει μάχη για το μικρό, παραθαλάσσιο χωριό και για τον ελληνικό σιδηρόδρομο

Ένας γιατρός δίνει μάχη για το μικρό παραθαλάσσιο χωριό και για τον ελληνικό σιδηρόδρομο

Μέχρι τότε δεν είχα αποκτήσει δικό μου σπίτι. Τον Μάρτιο του 2001, μετά τον θάνατο της μητέρας μου, κληρονόμησα μια οικία στην Παραλία Πλατάνου. Ο «Πλάτανος», όπως τον ξέρουν οι πιο πολλοί, μου ήταν γνωστός από σπάνιες επισκέψεις στο παρελθόν κυρίως τους θερινούς μήνες. Είναι ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό κοντά στο Αίγιο, τόπο καταγωγής μου. Η χαρά μου για την απροσδόκητη απόκτηση εξοχικής κατοικίας δεν κράτησε πολύ. Τον Απρίλιο του 2001, ένα τηλεφώνημα με πληροφορούσε ότι η χάραξη της «νέας σιδηροδρομικής γραμμής» από Αθήνα προς Πάτρα προέβλεπε το γκρέμισμα του σπιτιού εν ονόματι του «γενικού καλού». Το 2005 δημοσιεύτηκε η πράξη απαλλοτρίωσης. Μέχρι τότε, η οικογένειά μου κι εγώ είχαμε ήδη αγαπήσει το μικρό χωριό και τους ανθρώπους του. Είχαμε με τα χρόνια γίνει μέρος της μικρής κοινωνίας των λίγων κατοίκων και των πολλών παραθεριστών. Νιώθαμε πια ότι το μικρό γραφικό χωριό ανήκει και σ’ εμάς κι ότι κι εμείς ανήκουμε με κάποιον τρόπο σε αυτό. Η γυναίκα μου κι εγώ μιλήσαμε με πολύ κόσμο, ακούσαμε πολλές γνώμες, ερευνήσαμε, διαβάσαμε και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η «νέα σιδηροδρομική γραμμή» θα άλλαζε προς το χειρότερο τη μορφή και κυρίως τη ζωή και την οικονομία του χωριού. Ακόμα χειρότερα, εγώ δεν μπορούσα να δω πώς θα προέκυπτε το «γενικό καλό», αφού ενδείξεις, δεδομένα και γεγονότα έδειχναν ότι αυτό το συγκεκριμένο έργο - όταν κάποτε θα τέλειωνε - θα ήταν ένα κακό, ένα ακατάλληλο, ένα “λάθος” έργο.

Αποφάσισα, λοιπόν, να δώσω μάχη. Όχι για τη σωτηρία της κατοικίας μου - αυτή είχε ήδη χαθεί - αλλά για την προστασία του μικρού χωριού από τη βάναυση επίθεση που δεχόταν και συγχρόνως για να αποκτήσει ο κρίσιμος άξονας Αθήνα-Πάτρα έναν πραγματικά σύγχρονο σιδηρόδρομο. Από τον Μάρτιο του 2005 έως τον Αύγουστο του 2009 - για τέσσερα χρόνια και πέντε μήνες - μίλησα πολύ για το ζήτημα του τρένου και της «νέας χάραξης» κι έγραψα ακόμα πιο πολύ. Τα κείμενα που περιέχονται εδώ (σε μορφή αρχείων pdf) μαρτυρούν τον χαρακτήρα και την ένταση εκείνης της μάχης. Δεν μπόρεσα ν’ αντέξω περισσότερο. Όπως απεδείχθη, ήταν μια μάχη που δώσαμε πολύ λίγοι. Μένουν οι αναμνήσεις από τις ατέλειωτες συζητήσεις, τις σπάνιες (έτσι, για την τιμή των όπλων) κινητοποιήσεις και τις συχνές συγκινήσεις. Όπως, για παράδειγμα, τότε που η γυναίκα μου κι εγώ κρεμούσαμε με ενθουσιασμό νεαρού επαναστάτη τις μαύρες σημαίες και το ευρηματικό πανό στη μπροστινή βεράντα του σπιτιού. Μένει, επίσης, μια έντονη γεύση βαθειάς απογοήτευσης από την αδιαφορία, τη μοιρολατρία και κάποτε και την ιδιοτέλεια των περισσότερων «συγχωριανών». Ακόμα και ανθρώπων έξυπνων, σπουδαγμένων, επιτυχημένων. Ακόμα και των αξιωματούχων του χωριού – κυρίως αυτών. «Αυτά είναι θέματα πολιτικών αποφάσεων» μου είπε κάποτε ένας απ’ αυτούς, με ύφος που υποδήλωνε «καλύτερα να μην ανακατευόμαστε εμείς με τέτοια ζητήματα»…

Δημήτρης Α. Δασκαλόπουλος, Μάιος 2014

Διαβάστε:

Fax στην ομοσπονδία "Η Αλκυών", 23 Μαρτίου 2005

Ενημερωτικό Δελτίο Νο. 1, 25 Μαρτίου 2005

Επιστολή προς την εφημερίδα "Η Καθημερινή", 27 Αυγούστου 2005

Επιστολή προς τον Πρωθυπουργό, 7 Σεπτεμβρίου 2005

Ένσταση προς τον Δήμο Ακράτας, 28 Νοεμβρίου 2005

Η σύσκεψη στο δημαρχείο Ακράτας, 13 Ιανουαρίου 2006

Ημιτελής επιστολή προς τον Πρωθυπουργό, Αύγουστος 2006

Επιστολή προς την εφημερίδα "Το Βήμα της Αιγιαλείας", 13 Αυγούστου 2006

Ενημερωτικό Δελτίο Νο. 2, 20 Αυγούστου 2006

Η καμπάνια "Σταματήστε το τώρα!", 21 Αυγούστου - 15 Σεπτεμβρίου 2006