Δολοφονήθηκαν (από συμπατριώτες Έλληνες, αλλοίμονο) επειδή ήθελαν να είναι ελεύθεροι! 16 Μαΐου 2010
Αγγελική, Επαμεινώνδας, Παρασκευή. Τρεις μάλλον ασυνήθιστοι σύγχρονοι Έλληνες. Τρεις αφανείς σύγχρονοι ήρωες. Πίστευαν στις αξίες της παιδείας και της σκληρής δουλειάς. Παρεκινούντο από τα ιδανικά της αριστείας και της διάκρισης στην επαγγελματική τους ζωή και της αφοσίωσης στο καθήκον και στους στόχους τους. Και – πάνω από όλα – ήθελαν να ζουν ελεύθεροι. Ελεύθεροι από την καταπίεση, ελεύθεροι από τον φόβο, ελεύθεροι να έχουν τη γνώμη τους και τις πεποιθήσεις τους, ελεύθεροι να κάνουν τις επιλογές τους. Την 5η Μαΐου 2010, ημέρα απεργιών, διαδηλώσεων, πορειών και συλλαλητηρίων από χιλιάδες εργατών και υπαλλήλων, αυτοί επέλεξαν να πάνε στη δουλειά. Στη συνέχεια δολοφονήθηκαν από έναν θυμωμένο όχλο εξαιτίας αυτής της επιλογής. Το βίαιο τέλος της υπεύθυνης και παραγωγικής ζωής τους, η επονείδιστη και άνανδρη δολοφονία τριών νέων ανθρώπων στον τόπο της δουλειάς τους, αποκαλύπτει για άλλη μια φορά το άσχημο και αποκρουστικό πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας, της κοινωνίας μας. Αυτό το πρόσωπο δυστυχώς συνυπάρχει με τις αρετές, τις ικανότητες και το δυναμικό του λαού μας. Κύρια χαρακτηριστικά αυτού του προσώπου, αυτής της επαίσχυντης και συχνά καταστροφικής όψης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, είναι: Παρατεταμένος εθισμός (στην) και αποδοχή της παραβατικότητας και της ανομίας. Έλλειψη καλώς εδραιωμένης κουλτούρας νομιμότητας και γνήσιου σεβασμού του κράτους δικαίου. Μια μοιρολατρική διάθεση συγχρόνως με κατακερματισμό της κοινότητας («κατακερματισμένη κοινωνία», όπως συχνά μας εξηγεί ο Θάνος Βερέμης). Πολύ διαδεδομένες – σε όλα τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά τμήματα της κοινωνίας – διαθέσεις φανατισμού, μισαλλοδοξίας και προκατάληψης. Παρόλο που αγαπώ τη χώρα μου, πιστεύω ότι αυτό το τελευταίο συμβάν, η δολοφονία τριών νέων εργαζομένων ανθρώπων από τους συμπολίτες τους, προσθέτει ένα ακόμα θλιβερό κεφάλαιο στην ατελεύτητη τραγωδία αυτής της θρυλικής και σπουδαίας γης: «Έλληνες εναντίον Ελλήνων».
Δημήτρης Α. Δασκαλόπουλος, Ιατρός
dadaskal@otenet.gr
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Έγραψα αυτό το κείμενο αρχικώς στα αγγλικά και το ανήρτησα στις 9 Μαΐου 2010 στον χώρο μου στο “Facebook” (τόπος κοινωνικής δικτύωσης στο internet). Στον χώρο αυτό προσπαθώ να ενημερώνω τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου στο εξωτερικό - και τους φίλους τους σε όλον τον κόσμο - για τα νέα και κυρίως για την ομορφιά και τη σημασία αυτής της γης, της Ελλάδας μας. Ακόμα, προσπαθώ να τους εξηγήσω το φαινομενικώς παράδοξο πως σε αυτήν τη γη, που εδώ και πολλούς αιώνες ο κόσμος όλος τη γνώρισε σαν γη του μέτρου, του ήλιου και της δημιουργίας, συχνά περισσεύουν το μίσος, η φωτιά και η καταστροφή. Δεν βρίσκω πάντα μια καλή εξήγηση και μένει έτσι ο καημός. Ας είναι αυτό το άρθρο ένας μικρός φόρος τιμής στη μνήμη της Αγγελικής. Δεν τη γνώριζα. Κι όμως νοιώθω σαν να είναι τόσο δική μου, τόσο κοντά μου… Στις ίδιες πλατείες έπαιξα κι εγώ σαν παιδί, στους ίδιους δρόμους της μικρής μας πόλης περπάτησα πολλά χρόνια πριν απ’ αυτήν.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το Βήμα της Αιγιαλείας" τον Μάϊο του 2010)
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: