Οδοιπορικό στους διαδρόμους του Ελληνικού Κράτους
Έστειλα πριν από λίγη ώρα μέσω twitter το πολυμερές μήνυμα (“thread” ονομάζεται στη ψηφιακή γλώσσα) που βλέπετε σε μερικούς από του άρχοντες της “Ελληνικής Δημοκρατίας” μας. Στον κ. πρωθυπουργό, στον κ. υπουργό εργασίας και κοινωνικών υποθέσεων, και στον κ. υπουργό ψηφιακής διακυβέρνησης. Όπως ίσως θα φαντάζεστε, έχω εξαντλήσει μέχρι σήμερα κάθε άλλον τρόπο επικοινωνίας με τον Μινώταυρο που ευσχήμως ονομάζεται “Ελληνικό Κράτος”. Το «σημαντικό ζήτημα» που αναφέρω έχει σχέση με τη συνταξιοδότησή μου. Δεν έχω φυσικά σταματήσει να εργάζομαι, ούτε σκοπεύω να το κάνω σύντομα. Είμαι μόνο 73 ετών και κάθε πρωί που ξυπνάω νιώθω 43. Όπως ίσως θα φαντάζεστε πάλι, η σχέση μου με το “Ελληνικό Κράτος” δεν διαφέρει πολύ από τη σχέση που έχει ο διάβολος με το λιβάνι. Όμως, κάποια στιγμή αναγκάστηκα να ανοίξω πάλι παρτίδες με αυτόν τον σύγχρονο Μινώταυρο. Κάτι η γκρίνια της συζύγου μου («τα χρόνια περνάνε…» και τα παρόμοια), κάτι η συμβουλή της δικηγόρου μου και το 2006 (ναι, καλά διαβάσατε – πριν από 14 χρόνια) αποφάσισα να επισκεφτώ το “Γενικόν Λογιστήριον του Κράτους”. Ουδεμία αντίδραση ή απάντηση έχω λάβει και αυτό παρακαλώ να το δείτε σαν απολύτως φυσικό – έτσι δεν είναι; Πριν από δύο μήνες, δηλαδή στην προ κορονοϊού περίοδο, είχα την ατυχία να αναγκαστώ για μία ακόμα φορά να περπατήσω στους διαδρόμους αυτού του κράτους. Επισκέφτηκα πολλές υπηρεσίες του με τελικό προορισμό το “Γενικόν Λογιστήριον του Κράτους”. Αυτή τη φορά, αντίθετα με ότι συνέβαινε στο παρελθόν, ήμουνα στωικός και χαμογελαστός και κάθε άλλο παρά βιαστικός. Ένα πράγμα σαν ξένος, σαν τουρίστας στην ίδια του την πατρίδα θα έλεγα. Και σαν τουρίστας που ένιωθα πήρα και πολλές φωτογραφίες. Όλα αυτά που έζησα εκείνη την ημέρα θα ήθελα πολύ να σας τα διηγηθώ εδώ πέρα. Όμως, είναι τόσο πολλά και συναρπαστικά που σκέφτηκα ότι πρέπει μάλλον να τα συμπεριλάβω σε ένα μεγαλύτερο και ευρύτερο πόνημα, ένα είδος μικρού βιβλίου που θα το ονομάσω “Οδοιπορικό στους διαδρόμους του Ελληνικού Κράτους”. Θα έχει πολλά κεφάλαια το βιβλίο. Πολλές αλλαγές, πολλές πόλεις, πολλούς δρόμους. Πολλές χαρές και πολλές απογοητεύσεις. Κάποτε και πολύ σωματικό πόνο - αυτόν που το Ελληνικό Κράτος μου προκάλεσε το 1973. Το πρώτο του κεφάλαιο θα αρχίζει φυσικά με την ημέρα που η μητέρα μου με πήγε το 1953 για πρώτη φορά στο σχολείο και με παρέδωσε στην κυρία Κική Φλογερά. Κάθισα δίπλα στη Σταυρούλα Κουβαράκου, στο πρώτο θρανίο στη μεσαία σειρά. Τις επόμενες μέρες η καλή συμμαθήτρια μού έμαθε πώς να κεντάω κι εγώ στο άσπρο τετράγωνο χαρτόνι, με βελόνη και χρωματιστές κλωστές, τα γράμματα της αλφαβήτας. Η Σταυρούλα και η κυρία Κική παραμένουν στη μνήμη μου σαν δυο από τις πιο γλυκιές, πιο έντιμες μορφές που έχω συναντήσει σε αυτούς τους σκολιούς και σκοτεινούς διαδρόμους.
25 Απριλίου 2020
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: