Η επιλογή του «Ναι» στο δημοψήφισμα είναι μια κακή επιλογή, αλλά η επιλογή του «Όχι» είναι πολύ χειρότερη.
Δεν ήταν καθόλου εύκολη η απόφασή μου. Πολύ περισσότερο αφού πιστεύω ότι η ίδια η απόφαση για δημοψήφισμα ήταν η χειρότερη δυνατή για τις περιστάσεις. Ας παραβλέψουμε λοιπόν τώρα ακόμα και την αμφισβητούμενη νομιμότητα του συγκεκριμένου δημοψηφίσματος. Ας παραβλέψουμε και το γεγονός ότι η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα ήταν μια κλασική επίδειξη δειλίας, αφού μπροστά στην κρίσιμη στιγμή ο εκλεγμένος ηγέτης, ο εντολοδόχος του λαού για να κυβερνά εν ονόματί του, πέρασε το «μπαλάκι» στον λαό για να πάρει αυτός τη δύσκολη απόφαση για το μέλλον του. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι, όπως υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές και άνθρωποι της σκέψης, τα δημοψηφίσματα μετατρέπουν την πολιτική σε αναμέτρηση και μακροπροθέσμως διχάζουν τις κοινωνίες. Ας παραβλέψουμε ακόμα και το γεγονός ότι ο τρόπος που έχει διατυπωθεί το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι – όπως προσφυώς έχει ειπωθεί –σαν να ζητάμε από τις γαλοπούλες να επιλέξουν αν λένε ναι ή όχι στα Χριστούγεννα.
Ας τα παραβλέψουμε λοιπόν τώρα όλα αυτά, αφού έτσι και αλλιώς σε λίγες ώρες θα πορευτούμε προς τα εκλογικά τμήματα χάρη σε έναν δειλό και τυχοδιώκτη ηγέτη, και ας πούμε δυνατά και καθαρά πού πρέπει να βάλουμε τον σταυρό μας (προσοχή! – μόνο σταυρό, κανένα άλλο σημάδι μέσα στο τετραγωνάκι). Η σιωπή δεν ταιριάζει στις περιστάσεις, η σιωπή δεν ταιριάζει οπωσδήποτε σ’ εμένα. Με κίνδυνο λοιπόν να στενοχωρήσω πολλούς αγαπημένους φίλους, συγγενείς και γνωστούς, δηλώνω ότι σε λίγες ώρες θα βάλω έναν αποφασιστικό, μπλε σταυρό στο «ΝΑΙ»! Πρέπει να πω ότι σε πολλά ζητήματα ταυτίζομαι με όσους θα ψηφίσουν «Όχι» στο δημοψήφισμα. Κατανοώ απολύτως τα αισθήματά τους και τις σκέψεις τους (όσων τελοσπάντων απ’ αυτούς προτιμούν να σκέφτονται αντί να κραυγάζουν και να συνθηματολογούν). Πάνω απ’ όλα αναγνωρίζω όπως κι αυτοί ότι η πενταετής λιτότητα ήταν καταστροφική για τους ανθρώπους αυτής της χώρας. Η λιτότητα - χωρίς μεταρρυθμίσεις, χωρίς σχέδιο για ανάπτυξη, χωρίς αποφασιστικό πλήγμα στον κρατισμό και τη γραφειοκρατία, χωρίς περιορισμό της δημόσιας σπατάλης, χωρίς περιορισμό του πελατειακού και αναποτελεσματικού κράτους, χωρίς αντιμετώπιση της διάχυτης διαφθοράς - είχε τεράστιο ανθρώπινο κόστος. Πρέπει επίσης να πω ότι δεν μου είναι καθόλου εύκολο να συμπορεύομαι στην επιλογή του «Ναι» με το τραγικά αποτυχημένο πολιτικό κατεστημένο της περιόδου 1981-2015 (στο οποίο ωστόσο εγώ συγκαταλέγω και τον ΣΥΡΙΖΑ). Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να συμπορεύομαι στον δρόμο για το «Ναι» με δημόσια πρόσωπα όπως ο Γιώργος Πατούλης, ο Νικήτας Κακλαμάνης, ο Γεράσιμος Γιακουμάτος και ο Γιώργος Σούρλας – για να ονομάσω μόνο μερικούς (που δυστυχώς είναι ομότεχνοί μου – ή μάλλον έτσι νομίζουν) από τον ατέλειωτο κατάλογο των λαϊκιστών και των καιροσκόπων.
Η επιλογή στο δημοψήφισμα δεν είναι μια επιλογή ανάμεσα στο καλό και το κακό. Όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή, η επιλογή είναι δύσκολη διότι είναι επιλογή ανάμεσα σε δύο κακά. Το «Ναι» είναι μια κακή επιλογή. Όμως, πιστεύω ότι το «Όχι» είναι μια πολύ χειρότερη επιλογή. Το «Ναι» σημαίνει μάλλον περισσότερη λιτότητα, περισσότερους φόρους, περισσότερες περικοπές για μερικά χρόνια, αλλά πιθανότατα και ένα καινούργιο σχέδιο για την ανόρθωση της χώρας μας χάρη και στη βοήθεια των φίλων και συμμάχων μας. Από την άλλη μεριά το «Όχι» σημαίνει… αλήθεια τι σημαίνει; Δυστυχώς, αυτό δεν έχει εξηγηθεί στον λαό. Στον λαό αντί για την αλήθεια ο πρωθυπουργός του προσφέρει μόνο μεγάλες κουβέντες για «δημοκρατία», «λαϊκή κυριαρχία» και τα παρόμοια. Τι άραγε θα σημαίνουν όμως αυτά για τον λαό μιας ηττημένης και καταστραμμένης χώρας; Αυτό που το «Όχι» σημαίνει κατά τη γνώμη μου είναι κυρίως αβεβαιότητα για το μέλλον, πιθανότατη έξοδο από το ευρώ και σταδιακή μετατροπή της χώρας μας σε μια περιθωριοποιημένη, φτωχή, βαλκανική χώρα. Δεν υπάρχουν άραγε άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ να δουν αυτήν την προοπτική που εγώ και πάρα πολλοί άλλοι βλέπουμε καθαρά;
«Ναι» λοιπόν! Παρακάτω περιγράφω επιγραμματικώς τι σημαίνει το δικό μου «Ναι». Στη συνέχεια, αν δεν έχετε κουραστεί, μπορείτε να διαβάσετε την ανάλυση αυτών των έξι αφορισμών. Μετά, σας ζητάω όχι να συμφωνήσετε μαζί μου αλλά απλώς να σκεφτείτε. Να σκεφτείτε, να προβληματιστείτε και να αποφασίσετε. Και πάνω απ’ όλα, ας κάνουμε όλοι μας ότι μπορούμε ώστε το δημοψήφισμα-καπρίτσιο του μικρού, δειλού και ψεύτη πρωθυπουργού να μη μας διχάσει. Άσχετα από το «Ναι» ή το «Όχι» που θα επιλέξετε, εργαστείτε στη συνέχεια όλοι και όλες σας για την αποκατάσταση και διαφύλαξη της Ομόνοιας και Ενότητας της κοινωνίας και του λαού.
Ναι στη Δύση, Ναι στην Ευρώπη
Ναι στη Φιλελεύθερη Δημοκρατία
Ναι σε μια Ελλάδα με Φίλους και Συμμάχους
Όχι στον Λαϊκισμό
Όχι στον Αλέξη Τσίπρα, έναν μικρό, δειλό και ψεύτη πρωθυπουργό
FIX HELLAS! Ναι στην Ελπίδα για γενική ανασυγκρότηση και αναγέννηση της πατρίδας
Ναι στη Δύση, Ναι στην Ευρώπη. Θέλω η χώρα μου να μη διαρρήξει τους δεσμούς της με τη Δύση και με την Ευρώπη. Δεν ταιριάζει η κουλτούρα της βίας , του σκοταδιού και του αυταρχισμού της Ανατολής (των Σελτζούκων, των Οθωμανών, των Βυζαντινών, των Τσάρων, των μπολσεβίκων, του Τσαουσέσκου, κτλ) στους σημερινούς Έλληνες. Δεν ταιριάζει η Ανατολή στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας που χάρη στην τεχνολογία, τα ταξίδια, τις σπουδές τους και τις εμπειρίες τους έχουν εκτιμήσει και αποδεχτεί τις αξίες της Ελευθερίας, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Ορθού Λόγου, του Επιστημονικού Ρατιοναλισμού, της Ανοιχτής Κοινωνίας, του Κράτους Δικαίου, της Κοινωνίας των Πολιτών και της Ελεύθερης Αγοράς. Οι νέοι άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα δουλεύουν σκληρά για να αποτινάξουν σταδιακώς την κουλτούρα του «Ρωμιού» και να γίνουν περισσότερο «Έλληνες». Δυστυχώς οι συμπατριώτες μου, στην πολύ μεγάλη τους πλειονότητα, λατρεύουν να μισούν την Ευρώπη και γενικότερα την κουλτούρα και τις αντιλήψεις της Δύσης. Αυτό είναι έργο πρωτοβουλιών και καθοδήγησης επί πολλούς αιώνες από έλληνες ηγέτες, πολιτικούς, διανοούμενους και κυρίως από τον «ορθόδοξο» κλήρο. Έτσι, οι συνέλληνες κουβαλάνε μέσα τους κυρίως τον Μακρυγιάννη και πολύ σπάνια τον Κοραή. Είναι αυτός ο κύριος λόγος που δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να δεχτούμε και να προσαρμοστούμε στις αντιλήψεις, τη νοοτροπία και τους κανόνες λειτουργίας της Ενωμένης Ευρώπης. Είναι αυτός ο λόγος που δεν μπορούμε στις επαφές και διαπραγματεύσεις μας με τους «εταίρους» να ακολουθήσουμε κανόνες και να τηρήσουμε συμφωνίες. Είναι αυτός ο λόγος που οι συνέλληνες φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις σε διεθνείς μετρήσεις ποσοστών ξενοφοβίας, μισαλλοδοξίας, εθνικισμού, αντιαμερικανισμού και αντισημιτισμού. Είναι αυτός ό λόγος που ο μάγκας και καραμπουζουκλής πρωθυπουργός μας (θλιβερή φιγούρα ενός ιδεατού θεάτρου σκιών δίπλα-δίπλα με τον Καραγκιόζη, το κολλητήρι και τον Χατζηαβάτη) οδήγησε τις διαπραγματεύσεις σε σύγκρουση και ρήξη και ηγείται πλέον απερίσκεπτα της υπό εξέλιξη μεγάλης περιπέτειας και καταστροφής της χώρας. Όμως, εγώ σας προτείνω με το «Ναι» να εμποδίσετε τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που η σκέψη και τα όνειρά τους είναι στραμμένα προς τη Δύση, να καταντήσουν να γίνουν κάτοικοι μιας ηττημένης βαλκανικής χώρας, συνεχιστές μιας δήθεν υπερήφανης και μοναχικής πορείας κάπου κοντά στην Ανατολή. Δεν αξίζουν μια τέτοια τύχη!
Ναι στη Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Η μεγάλη περιπέτεια του 20ου αιώνα ήταν και η περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην Ευρώπη. Ο κομμουνισμός και ο φασισμός αποτέλεσαν ουσιαστικές πολιτικές προτάσεις για την κοινωνία και την οικονομία των ευρωπαϊκών εθνών και της Ρωσίας. Όμως απέτυχαν, ηττήθηκαν στον στίβο της Ιστορίας, και άφησαν πίσω τους ποταμούς αίματος, ερείπια, δυστυχία, στρατόπεδα συγκέντρωσης και δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αντιφρονούντων. Αγαπούμε, λοιπόν, την Ευρώπη του 21ου αιώνα και για τον λόγο ότι είναι αυτή στη σημερινή εποχή που αποτελεί το λίκνο της πολύτιμης και ευάλωτης
φιλελεύθερης δημοκρατίας. Πιστεύετε, αγαπητοί φίλοι του «Όχι», ότι η πρόσφατη δήλωση του Πάνου Καμμένου («οι ένοπλες δυνάμεις διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας…») και η μη αντίδραση του πρωθυπουργού τιμούν τις δημοκρατικές παραδόσεις του λαού μας; Σε μένα, πάντως, προκάλεσαν ανατριχίλα και ξύπνησαν εφιαλτικές και ιδιαιτέρως οδυνηρές μνήμες από την επτάχρονη τυραννία των συνταγματαρχών. Δεν σας ενοχλεί καθόλου το γεγονός ότι στην ίδια κάλπη θα ψηφίζει μαζί σας «Όχι» και ο Ηλίας Κασιδιάρης και η «Χρυσή Αυγή»; Καθόλου;… Δεν σας προβληματίζει καθόλου το γεγονός ότι το «Όχι» υποστηρίζεται σχεδόν αποκλειστικώς από πολιτικές δυνάμεις της άκρας αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κτλ) και της άκρας δεξιάς (ΑΝΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), ενώ οι πολιτικές δυνάμεις του κέντρου, της κεντροαριστεράς, της κεντροδεξιάς και της μετριοπαθούς αριστεράς υποστηρίζουν το «Ναι»; Καθόλου;… Δεν σας ενοχλεί καθόλου ότι το διαφαινόμενο διαζύγιο από την Ευρώπη της φιλελεύθερης δημοκρατίας θα βάλει σε κίνδυνο τους δικούς μας δημοκρατικούς θεσμούς; Καθόλου;…
Ναι σε μια Ελλάδα με Φίλους και Συμμάχους. Έχετε σκεφτεί, άραγε, αγαπητοί φίλοι του «Όχι» ποια θα ήταν η Ελλάδα σήμερα χωρίς τη συμβολή ή την αποφασιστική δράση φίλων και συμμάχων στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας (1821-1830), στο Ναβαρίνο (1827), στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913), στον 1ο (1914-1918) και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (1939-1945), στη Μάχη της Αθήνας (1944), στον Εμφύλιο Πόλεμο (1943-1949), στην Ανασυγκρότηση με το σχέδιο Marshall (δεκαετία του ’50);… Καταλαβαίνω καλά τα αισθήματα αυτών που τους δυσαρεστεί ακόμα η δράση των φίλων και συμμάχων της χώρας το διάστημα 1943-1949 και θα είναι μάλλον ιδεολογικώς και ιστορικώς συνεπείς στο «Όχι» τους προς τη Δύση και την Ευρώπη. Αλλά οι υπόλοιποι από εσάς;… Έχετε ποτέ πληροφορηθεί ότι ένα από τα πρώτα αιτήματα των Ελλήνων επαναστατών (1821-1830) ήταν η ένταξή τους στην Ευρώπη; Όπως μας θυμίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Αριστείδης Χατζής σε εξαιρετικό πρόσφατο άρθρο του, στο κείμενο της «Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος» (Επίδαυρος, 1822), που συνέταξαν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο Αναστάσιος Πολυζωίδης και άλλοι «δυτικότροποι διανοούμενοι», ανεγράφετο ανάμεσα σε άλλα: «θέλοντες να εξομοιωθώμεν με τους λοιπούς συναδέλφους μας Eυρωπαίους». Αναλογίζεστε, αγαπητοί φίλοι του «Όχι», την περιπέτεια που θα ζήσει η χώρα μετά την περίπου βέβαιη ρήξη με φίλους και συμμάχους στην Ευρώπη στην περίπτωση επικράτησης του «Όχι»;
Όχι στον Λαϊκισμό. Η χώρα μας είχε στο παρελθόν πραγματικά μεγάλους πολιτικούς ηγέτες. Μεγάλους δηλαδή πατριώτες που έθεταν τα συμφέροντα της πατρίδας πάνω από κομματικά παιγνίδια και υπολογισμούς. Ηγέτες που οδηγούσαν, ενέπνεαν και παραδειγμάτιζαν τον λαό. Ηγέτες που είχαν το θάρρος να γίνονται δυσάρεστοι στον λαό όταν χρειαζόταν να του πουν την αλήθεια. Από την άλλη μεριά, είχαμε και πολλούς και μεγάλους λαϊκιστές ηγέτες, πολλούς δημαγωγούς. Πολιτικός αντίπαλος του μεγάλου εκσυγχρονιστή Χαρίλαου Τρικούπη ήταν ο μεγάλος λαϊκιστής Θεόδωρος Δηλιγιάννης. Πολλά χρόνια αργότερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέβασε τον λαϊκισμό σε επιστημονικά επίπεδα. Πολλοί αναλυτές γράφουν ότι η μεγάλη απειλή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς στην Ευρώπη του 21ου αιώνα είναι ο λαϊκισμός (populism). Θεωρούν ότι τα ακροδεξιά, ξενοφοβικά κόμματα στην Ευρώπη δεν είναι παρά μια μόνο πλευρά, ένα σύμπτωμα των λαϊκίστικων πολιτικών. Η πιο σκοτεινή και ύπουλη όμως πλευρά του λαϊκισμού στη σημερινή Ευρώπη είναι η προσφυγή στα δημοψηφίσματα, όπως γράφουν. Στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες οι πολιτικοί κυβερνούν για λογαριασμό μας, αλλά είναι επίσης ακόμα πιο σημαντικό να είναι αυτοί που απορροφούν τη δυσαρέσκεια και τον θυμό του λαού, αποφεύγοντας έτσι τη διασπορά τους στην πολιτική ζωή και την κοινωνία. Διαφορετικά, όπως χαρακτηριστικά γράφουν, η πολιτική γίνεται μια αναμέτρηση και συμβαίνει το παράδοξο οι πολίτες να αφήνουν την «Αγορά του Δήμου» και να πορεύονται προς το «Κολοσσαίο». Κλασικός και γνήσιος μαθητής του Ανδρέα Παπανδρέου είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ως τυπικός λαϊκιστής, έπαιξε τις τελευταίες εβδομάδες τη χώρα στα ζάρια, επικουρούμενος από τον θεωρητικό των παιγνίων Γιάνη Βαρουφάκη. Όμως, ο Αλέξης έπαιξε και έχασε. Όταν στριμώχτηκε από του συνομιλητές του της βόρειας Ευρώπης, που του θύμιζαν με κάθε τρόπο ότι στην Ευρώπη υπάρχουν οι έννοιες «κανόνες», «συνέπεια» και «μπέσα», προσέφυγε σε δημοψήφισμα! Έστειλε δηλαδή τον λαό στο «Κολοσσαίο» να παλέψει και να βρει τη λύση μόνος του. Αγαπητοί φίλοι του «Όχι», η χώρα αυτήν την ώρα πεθαίνει κυριολεκτικά εξαιτίας του δημαγωγού πρωθυπουργού μας. Αυτό που χρειάζεται η χώρα μας τούτη τη στιγμή δεν είναι ένας καλός μίμος του Ανδρέα Παπανδρέου (άλλωστε ο Χάρρυ Κλυνν είναι σ’ αυτό αξεπέραστος). Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι πολιτικοί που γνωρίζουν να κυβερνούν και να ηγούνται του λαού, και να έχουν το θάρρος να μην άγονται και φέρονται από τον λαό. Πώς πρέπει να είναι αυτοί πολιτικοί; Ας αφήσουμε τον Ελευθέριο Βενιζέλο να μας τους περιγράψει (παραθέτω πάλι από το άρθρο του καθηγητή Αριστείδη Χατζή): «Δημαγωγούντες εκάστοτε τον ελληνικόν λαόν και καπηλευόμενοι τον πατριωτισμόν, διά να παραστήσωμεν εις αυτόν ότι είναι λαός περιούσιος [...] καταντήσαμεν να πείσωμεν αυτόν ότι εις τον αγώνα του πολιτισμού και εις τον αγώνα της προόδου και εις τον αγώνα της αμίλλης δεν έχει ανάγκην, όπως επικρατήση, να μεταχειρισθή τα ίδια όπλα τα οποία μεταχειρίζονται οι άλλοι λαοί. [...] Πάντα ταύτα κατορθώσαμεν να πείσωμεν τον λαόν ότι ήσαν περιττά. Συγχρόνως αφήσαμεν αυτόν να επαναπαύεται ότι, εάν του λείψουν όλα τα άλλα εφόδια, δύναται όμως, κρατών επάνω εις τον δίσκον της επαιτείας τας παρελθούσας δόξας του, να προσέρχεται εκάστοτε προς τους ισχυρούς εκείνους, οι οποίοι κατ’ άλλον τρόπον εργασθέντες εγένοντο ισχυροί, διά να ζητή υπέρ εαυτού ως επαιτείαν, επί τη βάσει των παλαιών περγαμηνών του, όπως υπερασπίζη τα δίκαιά του.»
Όχι στον Αλέξη Τσίπρα, έναν μικρό, δειλό και ψεύτη πρωθυπουργό. Ο Αλέξης είναι κατά βάση ένας τυπικός αμόρφωτος «Ρωμιός» στη σημερινή Ελλάδα. Σπουδαγμένος, ναι. Πτυχιούχος του ΕΜΠ, ναι. Όμως αμόρφωτος, ακαλλιέργητος και άξεστος (όπως άλλωστε συμβαίνει και με πολλούς άλλους μηχανικούς, γιατρούς, δικηγόρους, πολιτικούς, κτλ στον τόπο μας). Διαμόρφωσε ιδέες, αντιλήψεις και ηθικές αρχές κατά τη θητεία του στην ΚΝΕ. Εκεί διδάχτηκε ποιά είναι τα όρια του κόσμου, ποιο είναι το καλό και το κακό, πώς λειτουργούν οι κοινωνίες, πως συμπεριφέρονται μεταξύ τους οι άνθρωποι, πώς λειτουργεί η Ευρώπη. Είναι εκπληκτικό που τόσο πολλοί συνέλληνες εμπιστεύθηκαν ένα άτομο με αυτόν τον διανοητικό και ηθικό εξοπλισμό! Ο Αλέξης ως κυβερνήτης απεδείχθη ανίκανος. Δεν έχει να επιδείξει ουσιαστικώς άλλο έργο από το ξανάνοιγμα της ΕΡΤ και την επαναπρόσληψη των καθαριστριών. Στις διαπραγματεύσεις με τους συνομιλητές και τους εταίρους μας στην Ευρώπη φάνηκε ανασφαλής, ανίκανος να μιλήσει καν τη «γλώσσα» τους, να κατανοήσει τη νοοτροπία τους και να γίνει ο ίδιος κατανοητός. Δεν φταίνε τα άθλια αγγλικά του φυσικά. Φταίει ότι ως γνήσιος «Ρωμιός» συμπεριφέρθηκε με κουτοπονηριά, με μαγκιά και στο τέλος με τυπικό ρωμαίικο τσαμπουκά. Ήταν πράγματι θλιβερό το θέαμα από τη μια να σαλιαρίζεται, να χασκογελάει ανέμελα και να ανταλλάσσει αγκαλίτσες και φιλάκια με τους ευρωπαίους ηγέτες και από την άλλη να τους προκαλεί και να τους κατηγορεί οργισμένος επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Τραγικός! Υποψήφιος για μελέτη ίσως από έμπειρους ψυχολόγους στον τομέα της παθητικής-επιθετικής συμπεριφοράς (“passive-aggressive behavior”). Ο Αλέξης είναι όμως και συμπλεγματικός («κομπλεξικός»), πράγμα που εκδηλώνεται στις επαφές και συνομιλίες του με συνομιλητές και ηγέτες της Δύσης και της Ευρώπης. Ο κύριος λόγος είναι ότι έχει κληρονομήσει από τη γενιά του πατέρα του (επικουρούντων φυσικά και των πολυετών μαθημάτων στα φροντιστήρια της ΚΝΕ) τον πόνο για τη Βάρκιζα, για τη χαμένη Μάχη της Αθήνας, για τη στρατιωτική συντριβή στον Γράμμο και το Βίτσι. Βλέπετε, ο ιστορικός και βιολογικός πόνος έχει μείνει σε πολλούς αριστερούς αγιάτρευτος. Ας τα ξεχάσουμε όμως όλα αυτά: αμόρφωτος, ανίκανος, ανασφαλής και κομπλεξικός. Ντάξει!.. Ντάξει!.. Έναν σαν εμάς δεν θέλαμε να έχουμε για πρωθυπουργό; Ε, λοιπόν;.. Όμως, αγαπητοί φίλοι του «όχι», πώς μπορείτε να του συγχωρήσετε τη δειλία του και τα ψέματά του; Μόλις κατάλαβε ότι οι διαπραγματεύσεις του με τους συνομιλητές και τους άλλους ηγέτες της Ευρώπης έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο και ότι οι άλλοι δεν «μασάνε», αντί να κάνει έναν γενναίο συμβιβασμό για το συμφέρον της χώρας του και του λαού, επέστρεψε, αγκάλιασε σφιχτά την πρωθυπουργική καρέκλα του και προκήρυξε δημοψήφισμα, στέλνοντας τον λαό στο «Κολοσσαίο» για να δώσει αυτός λύση! Πολύ γενναίο. Μου θυμίζει τον τρομοκράτη που - στριμωγμένος από αστυνομικούς σε μια γωνία – τρέχει, αρπάζει ένα-δυό ανυποψίαστους, αθώους ανθρώπους και τους βάζει μπροστά του για ασπίδα για να σώσει το τομάρι του. Όμως ο Αλέξης είναι και ψεύτης. Έχει πει τις τελευταίες μερικές ημέρες (μετά την 26 Ιουνίου 2015) πολλά ψέματα, που αναδεικνύονται από την αντικειμενική ανάλυση γεγονότων και εγγράφων. Δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Είπε ότι οι συνομιλητές του διέκοψαν τη διαπραγμάτευση μαζί του. Ψέμα: Ήταν αυτός και ο Βαρουφάκης που εγκατέλειψαν ξαφνικά το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είπε ότι ήταν η ΕΚΤ (ECB) που έκλεισε τις ελληνικές τράπεζες. Ψέμα: τις τράπεζες έκλεισε η κυβέρνησή του. Και συνεχίζει ο Αλέξης τα ψέματα ακόμα και αυτές τις ώρες, όπως τονίζει μέσω του twitter και ο διάσημος
δημοσιογράφος των “New York Times” Hugo Dixon… Σκέφτομαι ότι ο Pinocchio, δημιούργημα του ιταλού συγγραφέα Carlo Collodi (1881) θα κοκκίνιζε από ντροπή με τα ψέματα του Αλέξη… Νομίζω ότι στο μακρινό μέλλον είναι πολύ πιθανό πολλοί στην Ευρώπη να μη λένε όπως τώρα «ψεύτης σαν τον Πινόκιο», αλλά «ψεύτης σαν τον Αλέξη»… Αγαπητοί φίλοι του «Όχι», αντέχετε πραγματικά να διατηρήσετε στην εξουσία με την ψήφο σας έναν μικρό, δειλό και ψεύτη πρωθυπουργό;
FIX HELLAS! Ναι στην Ελπίδα για γενική ανασυγκρότηση και αναγέννηση της πατρίδας. Αν επικρατήσει το «Ναι» στο δημοψήφισμα, όπως ελπίζω και εύχομαι, θα πρέπει πρώτα να σφίξουμε φιλικά το χέρι των αντιπάλων μας του ιδιότυπου «Κολοσσαίου» της 5ης Ιουλίου. Και αμέσως μετά θα πρέπει όλοι μας να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε σκληρά για την ανασυγκρότηση και αναγέννηση της πατρίδας. Διότι ναι, αυτή η πατρίδα χρειάζεται επειγόντως γενική επισκευή (ένα “overhaul”). Κάποιοι επιτέλους πρέπει να την αναλάβουν αφού είναι
απολύτως αναγκαία για την επιβίωση όλων μας. Fix Hellas, όπως μας καλεί και η καλή ελληνική μπύρα. Ελπίζω ότι την πατριωτική προσπάθεια του λαού θα την συντονίζει και διευθύνει μια ευρεία οικουμενική κυβέρνηση με δραστικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο και θα την ενισχύουν οι πραγματικοί φίλοι μας στην Ευρώπη και τη Δύση, όσοι δηλαδή απ’ αυτούς πιστεύουν στο project της Ενωμένης Ευρώπης. Όμως, θα πρέπει να εξηγηθεί από την αρχή στον λαό ότι δεν θα πρέπει να περιμένει τα επόμενα μερικά χρόνια τίποτα άλλο παρά «αίμα, αγώνα, ιδρώτα και δάκρυα» (όπως είπε και ο Winston Churchill στην ιστορική ομιλία του στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου).
5 Ιουλίου 2015
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: