Η προτομή στην Έδεσσα του επαναστάτη και κομμουνιστή ηγέτη του Βιετνάμ Ho Chi Minh
Όχι, όχι! Δεν είναι δυνατόν να μη γνώριζε ο πρωθυπουργός κύριος Μητσοτάκης τη σκέψη του υπουργού του. Δεν είναι δυνατόν να μην το είχαν συζητήσει οι δυο τους. Όχι, δεν το δέχομαι! Ο κύριος Δένδιας είναι ευφυής άνθρωπος, δεν είναι μαλάκας. Δεν θα μπορούσε ποτέ να πάρει επάνω του μια τόσο σοβαρή, σοβαρότατη απόφαση. Νιώθω εμβρόντητος από την είδηση ότι η χώρα μας – μια (υποτίθεται) Δυτική, νατοϊκή και με (υποτίθεται) φιλοαμερικανική κυβέρνηση χώρα – αποφάσισε να τιμήσει τη μνήμη ενός σκληρού και αδίστακτου επαναστάτη και κομμουνιστή ηγέτη, που μετά την εκδίωξη των Ιαπώνων (1945) και των Γάλλων (1954) οδήγησε στη διάσπαση της χώρας του σε δύο κομμάτια και εγκατέστησε στο Βόρειο Βιετνάμ ένα απάνθρωπο ολοκληρωτικό καθεστώς! Μια είδηση που με αφήνει με το στόμα ορθάνοιχτο και μαγκωμένο στην ίδια θέση!
Κάνω, λοιπόν, διάφορες σκέψεις, και θα μπορούσα να πω πολλά για αυτό το ζήτημα. Περιορίζομαι σε λίγες μόνο παρατηρήσεις. Τι σόι εξωτερική πολιτική είναι, λοιπόν, μια πολιτική που προσφέρει γην και ύδωρ σε όποια χώρα και όποιον ηγέτη της υφηλίου μάς υπόσχεται ηθική συμπαράσταση στη χρόνια διένεξή μας με την Τουρκία; Ναι, συμφωνώ, χρειαζόμαστε φίλους και εταίρους ως μικρή χώρα που είμαστε. Και έχω γράψει γι’ αυτήν την εθνική ανάγκη. Υπάρχουν όμως και όρια. Όρια που τα υπαγορεύει η αίσθηση ατομικής και εθνικής αξιοπρέπειας. Με άλλα λόγια, δεν είναι απαραίτητο να στήσουμε και κώλο για να εξασφαλίσουμε τη φιλία άλλων εθνών ή άλλων ηγετών!
Μισό λεπτό, παρακαλώ! Σπρώχνω δυνατά τώρα το σαγόνι μου προς τα επάνω μήπως και καταφέρω να κλείσω επιτέλους το ορθάνοιχτο από την έκπληξη της είδησης στόμα μου…
Εντάξει, το έκλεισα το στόμα μου… Η Ελληνική κεντροδεξιά, λοιπόν, είχε πάντα πρόβλημα αρχών, πρόβλημα ταυτότητας. Μετά τον πραγματικά μεγάλο Κωνσταντίνο Καραμανλή (1907-1998), οι υπόλοιποι ηγέτες της έμοιαζαν – και μοιάζουν – με όρθιες οδοντογλυφίδες δίπλα στον τεράστιο γέρικο πλάτανο που ήταν ο Καραμανλής. Με μοναδική εξαίρεση εκείνη του Γεωργίου Ράλλη (1918-2006), ενός έντιμου και γενναίου πολιτικού, ενός πραγματικού ευπατρίδη και Ευρωπαίου. Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι αυτήν την μετακαραμανλική κεντροδεξιά την έχω ψηφίσει μερικές φορές. Κυρίως όταν ήθελα να τιμωρήσω τους «προηγούμενους», ή όταν είχα πια κουραστεί να ακολουθώ επί χρόνια τον Στέφανο Μάνο στα ποικίλα μικρά κομματικά σχήματα που δημιουργούσε. Και αφού την εψήφιζα, θυμάμαι τον εαυτό μου να αρχίζει μετά από μερικούς μήνες να κοιτάζεται κάθε τόσο στον καθρέφτη. Για να δω αν είχα βγάλει σπυριά, λέπια, ή κέρατα! Για να βεβαιωθώ, δηλαδή, ότι δεν με είχε μεταμορφώσει κάποια μυστική δύναμη σε ζώο όταν ψήφιζα τη μετακαραμανλική κεντροδεξιά… Τώρα, σας παρακαλώ μη με ρωτήσετε αν η κεντροδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει αρχές και ποιες είναι αυτές γιατί θα με φέρετε σε πολύ δύσκολη θέση. Είναι πολύ πιο εύκολο να σας δηλώσω απλώς ότι η απόφαση να τιμηθεί από την Ελλάδα ο Ho Chi Minh (1890-1969) είναι απρόσμενη, ακατανόητη, αψυχολόγητη, προκλητική, και κυρίως λανθασμένη! Μια πιθανή ερμηνεία της είναι ότι ο πρωθυπουργός – οπωσδήποτε ένας ευφυής και μορφωμένος άνθρωπος – φοβάται στην ιδέα ότι θα τον εγκαταλείψει στις εκλογές ένα μεγάλο κομμάτι από τη φιλελεύθερη αστική τάξη, δηλαδή από τους κεντροδεξιούς, τους κεντρώους και τους μετριοπαθείς κεντροαριστερούς που τον υποστήριξαν το 2019, και αποφάσισε να κάνει τα γλυκά μάτια στους ψηφοφόρους του ΚΚΕ και της ριζοσπαστικής αριστεράς! Όλα είναι πιθανά. Άλλωστε, όπως λένε και οι σοφοί, «μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι».
Τέλος, φοβάμαι ότι η απόφαση Δένδια-Μητσοτάκη θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση και τη φίλη και σύμμαχο χώρα των ΗΠΑ και θα προσβάλει τον λαό της. Ας έχουν, λοιπόν, στο μέλλον υπόψη τους οι αξιωματούχοι και οι φίλοι της Ελληνικής κεντροδεξιάς, πριν σπεύσουν να καταθέσουν δάφνινο στεφάνι στην προτομή του Ho Chi Minh στην Έδεσσα, και τα ακόλουθα. 1/ Στη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ (Vietnam War, 1954-1975) σκοτώθηκαν ή κατέστησαν αγνοούμενοι 58.200 Αμερικανοί. 2/ Στη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ εκατοντάδες Αμερικανοί, κυρίως αξιωματικοί όλων των όπλων, κρατήθηκαν ως αιχμάλωτοι πολέμου (POW) σε μικρά, φριχτά κελιά κοντά στο Hanoi. Αν και το τότε Βόρειο Βιετνάμ είχε υπογράψει το 1949 την Τρίτη Σύμβαση της Γενεύης, οι Αμερικανοί αιχμάλωτοι πολέμου υποβλήθηκαν σε συστηματικά, απάνθρωπα βασανιστήρια, που κάνουν το κολαστήριο ΕΑΤ-ΕΣΑ των ημετέρων Απριλιανών δικτατόρων να μοιάζει με προσκοπική κατασκήνωση.
Η φωτογραφία που παραθέτω είναι αυθεντική φωτογραφία επίσημου εμβλήματος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ, που ίδρυσε ο Ho Chi Minh το 1930. Αρχικώς, το όνομα εκείνου του κόμματος ήταν "Βιετναμέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα", αλλά μετά τον Οκτώβριο του 1930, υποκύπτοντας στην απαίτηση των Σοβιετικών φίλων του της "Comintern" (διατηρούσε τότε την απόλυτη εμπιστοσύνη της Μόσχας), ο Ho Chi Minh υιοθέτησε τον τίτλο "Ινδοκινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα", το οποίο αυτοδιαλύθηκε τον Νοέμβριο του 1945. To 1976, μετά από δαιδαλώδεις διαδικασίες αναδιαρθρώθηκε και εδραιώθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα του Βιετνάμ, που αποτελεί σήμερα το ιδρυτικό για τη χώρα κόμμα και, επίσης, το μόνο νόμιμο πολιτικό κόμμα της χώρας που η επίσημη διεθνής ονομασία της είναι – τι ειρωνεία;... – "Socialist Republic of Vietnam". Ελπίζω ότι οι κύριοι Δένδιας και Μητσοτάκης θα εκτιμήσουν τη μικρή ιστορική συμβολή μου στην παρούσα φιλο-χο-τσι-μινχ-ική λατρεία τους, και έτσι θα πράξουν τα ανάλογα ώστε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και ο ΕΦΚΑ να απαντήσουν επιτέλους (κατά προτίμηση πριν πεθάνω) στο γραπτό και επίσημο αίτημα μου του 2010 περί αναγνωρίσεως συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Ήμουν νιός και γέρασα, Κύριε Πρωθυπουργέ! Το «επιτελικό κράτος» σας εμένα δυστυχώς με έχει ξεχάσει.
7 Αυγούστου 2022
Ακολουθήστε μας στο facebook (επαγγελματική σελίδα)
Ακολουθήστε μας στο facebook (προσωπική σελίδα)