Η Κατερίνα

Άφοβη, χαριτωμένη, πανέξυπνη. Με ένα μεγάλο γυαλιστερό αστέρι στη μπλούζα της και ανάλογα κομψό παντελόνι. «Σε ποια τάξη πας;» τη ρώτησα για να σπάσει ο πάγος καθώς μπήκε στο εξεταστήριο. «Πόσο με κάνεις;» μου απάντησε κοιτώντας με κατευθείαν στα μάτια!.. «Τρίτη;..» είπα. «Ναι!» απάντησε εντυπωσιασμένη με ένα μεγάλο χαμόγελο που αποκάλυψε τα «σιδεράκια» της. Στο μισοσκόταδο την ώρα που εξέταζα τη καρδιά της με τους υπερήχους – η μητέρα στο πλάι της – δεν έβαλε γλώσσα μέσα. Νόμισα ότι είχαμε εξαντλήσει όλα τα θέματα, όταν κάποια στιγμή με ρώτησε ξαφνικά «έχεις γυναίκα;» και με ‘κανε να σκάσω στα γέλια. Προς το τέλος της εξέτασης, τη ρώτησα «εσύ πόσο με κάνεις;». «Πενήντα!» απάντησε χωρίς κανένα δισταγμό, κι ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη να την αγκαλιάσω και να ζητήσω να μας φωτογραφίσει στο τέλος η μητέρα της… Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που μου δίνουν τη δύναμη και τον ενθουσιασμό να συνεχίσω να εργάζομαι. Είναι η αθωότητα και η ειλικρίνεια των παιδιών, οι προσωπικές ιστορίες που μου διηγούνται οι γονείς τους, τα όνειρα και οι ελπίδες των νέων ανθρώπων. Όσα δηλαδή κάνουν τη δουλειά μου άλλοτε επάγγελμα και άλλοτε παιγνίδι. Άλλοτε χρέος και άλλοτε πηγή έμπνευσης και στοχασμού.

9 Απριλίου 2019



Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: