Η Κλεοπάτρα

Σε λίγους μήνες συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τότε που ονομάστηκα «ιατρός» από το ελληνικό πανεπιστήμιο. Ιατρός και με τη βούλα που λέμε. Επετειακό έτος το 2021 για όλους μας. Για την πατρίδα, για τον ελληνισμό. Συγχρόνως γιορτάζω κι εγώ – μαζί με τους συμφοιτητές και συνοδοιπόρους εκείνων των χρόνων (1965-1971) – και μια μικρή προσωπική επέτειο: 50 ιατρικά χρόνια. Χρόνια πλούσια σε εμπειρίες, γνώσεις και γνωριμίες, επιτυχίες και απογοητεύσεις. Και πάρα πολλές συγκινήσεις. Ναι, συγκινήσεις! Μια μεγάλη για παράδειγμα συγκίνηση ένιωσα στη διάρκεια της στρατιωτικής μου υπηρεσίας, όταν ως δόκιμος έφεδρος ανθυπολοχαγός του υγειονομικού εργάστηκα για μερικούς μήνες το 1973 στην παθολογική κλινική του νοσοκομείου “ΝΙΜΤΣ” στην Αθήνα. Μια μικρόσωμη, ηλικιωμένη γυναίκα που είχα φροντίσει σαν γιατρός με κυνηγούσε στους διαδρόμους με έναν άσπρο φάκελο στο χέρι. Δεν είχε καταφέρει να με κάνει να δεχτώ τον άσπρο φάκελο. Κι έτσι, ένα βράδυ που εφημέρευα μου πρόσφερε ένα δώρο. Ένα όμορφο διακοσμητικό γυαλικό, που παριστάνει έναν γιατρό να ψηλαφίζει τον σφυγμό μιας γριούλας που στέκει καθιστή μπροστά του. Έχω πάντα μαζί μου εκείνο το δώρο, σε ένα από τα ράφια της βιβλιοθήκης μου και παίρνω δύναμη απ’ αυτό. Η σχέση μου με εκείνη την ηλικιωμένη γυναίκα στο νοσοκομείο είχε ενδιαφέρουσα συνέχεια. Ο γιος της ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Ναυτικού. Ελπίζω να βρω κάποτε τον χρόνο να τη διηγηθώ. Ελπίζω, επίσης, να βρω το χρόνο – και το κουράγιο – να διηγηθώ πώς και γιατί η υπηρεσία μου στο “ΝΙΜΤΣ” διακόπηκε απότομα τη νύχτα μιας Παρασκευής, ξημερώματα Σαββάτου, τον Νοέμβριο του 1973.

Μια άλλη μεγάλη συγκίνηση ήταν όταν δύο από τους ασθενείς μου, το 1975 σε νοσοκομείο του Liverpool, μού ζήτησαν να φωτογραφηθούν μαζί μου. Ειδικευόμουνα εκείνον τον καιρό στη Γενική Παθολογία (Internal Medicine) και είχα φροντίσει αυτούς τους ασθενείς. Με πολύ περιορισμένες γνώσεις αλλά με μεγάλο ενθουσιασμό. Η μία είχε βαλβιδοπάθεια λόγω ρευματικής καρδίτιδος. Ό άλλος είχε κάποιο νόσημα που προκαλούσε σοβαρή έλλειψη σιδήρου. Έμαθα τότε ότι είναι δυνατή η ενδοφλέβια χορήγηση μεγάλης ποσότητας σιδήρου. Υπολογίζαμε επακριβώς το συνολικό έλλειμμα σιδήρου και το χορηγούσαμε προσεκτικά με συνεχή ενδοφλέβια έγχυση, ώστε να μπορέσει ο ασθενής να πάει σύντομα στο σπίτι του (στην Ελλάδα είχα μάθει ότι για παρόμοιο πρόβλημα δίνουμε σκευάσματα σιδήρου από το στόμα για εβδομάδες και μήνες ολόκληρους).

Ακολούθησαν και άλλες πολλές συγκινήσεις. Και ο χρόνος στο πέρασμά του συμπλήρωνε τον ενθουσιασμό με πείρα και αυτοπεποίθηση. Θέλω σήμερα να μιλήσω για την πιο πρόσφατη συγκίνηση που μού πρόσφερε η Κλεοπάτρα, μια άξια νεαρή δικηγόρος. Τη συνάντησα για πρώτη φορά το 1995 καθώς κοιμόταν ήρεμα στο κουνάκι της, νεογέννητο μωρό, στο μαιευτήριο “Ήρα” στη Λεωφόρο Μεσογείων στην Αθήνα. Οι γονείς της είχαν τη σωστή ιδέα – και τη δυνατότητα – να εμπιστευθούν σε λίγους μήνες την αναγκαία εγχείρηση για το μωρό τους στον περίφημο Aldo Castaneda, που τότε χειρουργούσε στην Ελβετία επικουρούμενος από τον καλό συνάδελφο παιδοκαρδιολόγο Stephen Sanders και άλλους πρώην συνεργάτες του από το Boston Children’s Hospital. Δυστυχώς, η Ελληνική καρδιοχειρουργική δεν είχε ακόμα καταφέρει να δαμάσει το τέρας που άκουγε στο όνομα “τετραλογία του Fallot”. Το αποτέλεσμα εκείνης της εγχείρησης ήταν άριστο και παραμένει έτσι ακόμα και σήμερα. Στη διάρκεια των ετών και καθώς η Κλεοπάτρα μεγάλωνε, είχα την ευκαιρία και την τύχη να εκτιμήσω την ζωντάνια, την εξυπνάδα και τον δυναμισμό της Κλεοπάτρας. Αλλά και το προσωπικό αίσθημα ευγνωμοσύνης, που συχνά μετά την εφηβεία της εκδηλωνόταν με λόγια αγάπης και μικρά δώρα (όπως η κούπα του καφέ που μου έστειλε όταν σπούδαζε στη Νομική Σχολή του Lancaster University στην Αγγλία).

Πριν από λίγες ημέρες, η Κλεοπάτρα ήρθε στο ιατρείο για τον συνήθη ετήσιο καρδιολογικό έλεγχο. Αυτήν τη φορά μού χάρισε κι ένα πραγματικά ξεχωριστό δώρο – έναν πίνακα (λάδι σε καμβά) που ζωγράφισε με τα χέρια της και που απεικονίζει μια ανθρώπινη καρδιά. Έναν πίνακα που τον δούλευε πολύ καιρό. Έναν πίνακα που έκανε τη δική μου καρδιά να ριγήσει από συγκίνηση. Κλεοπάτρα μου, σε ευχαριστώ για το δώρο σου! It means a lot to me (που θα ‘λεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι). Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να σπουδάσω για μια ακόμα φορά, χάρη σ’ εσένα, την τετραλογία του Fallot. Σε ευχαριστώ, καλό μου κορίτσι, και σου εύχομαι επαγγελματική επιτυχία και κυρίως προσωπική ευτυχία. Ο πίνακάς σου θα κοσμεί πάντα τον τοίχο μου και θα με συγκινεί. Τώρα στο ιατρείο, σε λίγο καιρό στο δωμάτιο ενός συνταξιούχου γιατρού στο σπίτι.

28 Μαρτίου 2021     

Ακολουθήστε μας στο facebook (επαγγελματική σελίδα)
Ακολουθήστε μας στο facebook (προσωπική σελίδα)

Ακολουθήστε μας στο twitter