Μικρή διακοπή των διακοπών
Επιτέλους δρόσισε λίγο σήμερα.Να προλάβουμε να κάτσουμε στο μπροστινό μπαλκόνι πριν το πιάσει ο ήλιος.
Να πιούμε εκεί τον καφέ μας. Να μιλήσουμε λίγο.
Να χαρούμε τη θέα της θάλασσας.
Όμορφη αλλά κάπως αργή η ταινία χτες βράδυ.
Καλή η μεταφορά στο σινεμά (“Elegy”) του “The Dying Animal”.
Εντυπωσιακός ο αισθησιασμός και η εμμονή του Philip Roth με το γυναικείο στήθος.
Πολλά και σήμερα τα κρούσματα από τον ιό. Δεν πάμε καλά.
Δεν βάζει μυαλό η νεολαία. Που είναι οι μάσκες, πού;
Ήρεμη η θάλασσα, φυσάει βοριάς.
Δεν χρειάζεται να πάμε στο άλλο χωριό για μπάνιο.
Εγώ κατεβαίνω για μπάνιο!
Ελάτε κατά τις δυόμιση να φάμε μαζί στη ταβέρνα.
Αύριο θα μαγειρέψουμε, θα φάμε σπίτι.
Μη ξεχάσουμε να πάρουμε από το σουπερμάρκετ τον καφέ που σ’ αρέσει.
Κι εκείνο το στρογγυλό πράγμα για τα κουνούπια.
Και χαρτί υγείας.
Πάλι τα ίδια η Τουρκία, μέσα-έξω στις θάλασσές μας.
Και η Ευρώπη; Πού είναι η Ευρώπη;
Στη ταβέρνα δυο νέοι ερωτοτροπούν στο πιο ακριανό τραπέζι.
Με γυρισμένη τη πλάτη σε όλους μας.
Με γυρισμένη τη πλάτη στο μέλλον.
Παραδομένοι στην αξία της στιγμής και στον έρωτά τους.
Πόσο πάθος, πόση αυθεντικότητα, πόση ομορφιά!
Δεν θα κοιμηθείς για μεσημέρι;
Όχι, θα ξαπλώσω στη πολυθρόνα στο μπαλκόνι.
Βάζω τη πλάτη της chaise longue στη τελευταία εγκοπή.
Ξαπλώνω. Τα πόδια τεντωμένα μπροστά πάνω σε μια δεύτερη πολυθρόνα.
Παίρνω βαθιά ανάσα, κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να κοιμηθώ.
Το γλυκό βοριαδάκι με κρατάει ξύπνιο.
Απελευθερωμένος ο νους αρχίζει να ταξιδεύει.
Πότε στον ουρανό, πότε στο καλά φυλαγμένο κουτί των αναμνήσεων.
Ακόμα και στο ακόμα καλύτερα φυλαγμένο κουτί της αυτοκριτικής.
Ζω ένα παράξενο όνειρο σε πλήρη εγρήγορση.
Παίρνω μέρος σε έναν παράξενο χορό.
Έναν χορό από όσους μου λείπουν. Από όσους ίσως τους λείπω.
Έναν χορό από εικόνες και μορφές για πάντα χαμένες στο παρελθόν.
Έναν χορό από λάθη και μεταμέλειες.
Κάποτε το όνειρο της εγρήγορσης παραχωρεί τη θέση του στον ύπνο.
Σε έναν πληκτικό ύπνο χωρίς όνειρα, που κρατάει ολόκληρο το απόγευμα.
Ξαφνικά με ξυπνάνε οι καμπάνες της εκκλησίας του χωριού.
Χτυπάνε δυνατά, νευρικά και θυμωμένα.
Σαν να θέλουν να μας ειδοποιήσουν για κάποια μεγάλη καταστροφή.
Πετάγομαι όρθιος και τρομαγμένος.
Χτυπήσαμε τη Τουρκία; Μας χτύπησε η Τουρκία;..
Όχι, με καθησυχάζει η Έφη.
Απλώς, εσπερινός. Εσπερινός για την εορτή του δεκαπενταύγουστου.
13 Αυγούστου 2020
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: