Δημήτρης Α. Δασκαλόπουλος, Ιατρός

Παιδοκαρδιολόγος

 

"To cure sometimes, to relieve often, to comfort always"

Ο Χορευτικός Όμιλος Αιγίου

Με τον Χρήστο Κοιλιά ήμαστε συμμαθητές στα χρόνια του γυμνασίου στο Αίγιο. Υπήρξαμε καλοί φίλοι και μαζί κάναμε διάφορες νεανικές σκανταλιές. Όπως, για παράδειγμα, τότε που - με πρωτοβουλία του Χρήστου αν θυμάμαι καλά - μερικοί από εμάς αντί να μπούμε στην τάξη εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα αποφασίσαμε να σκαρφαλώσουμε στους λόφους γύρω απ’ την πόλη για να συναντήσουμε το χιόνι που βλέπαμε από μακριά. Ο Χρήστος ήταν ο «βεργοφύλακας» στις δύο πρώτες τάξεις. Έμενε πολύ κοντά στο γυμνάσιο και ο καθηγητής μας (και εξαιρετικός δάσκαλος της ελληνικής γλώσσας και της αγάπης για τα βιβλία) Θόδωρος Παπασημακόπουλος του είχε αναθέσει να φυλάει στο σπίτι του και να προφυλάσσει από σαμποτάζ τις μακριές βέργες από λυγαριά με τις οποίες ο αείμνηστος Παπασημακόπουλος μας έδερνε στην παλάμη για τα παραπτώματά μας. Στην ίδια πάντα παλάμη για να πονάει περισσότερο. Κάθε παράπτωμα και διαφορετική ποινή, διαφορετικός αριθμός ξυλιών. Το παράδοξο ήταν ότι, παρά τις ξυλιές, εγώ και πολλοί άλλοι μαθητές αγαπούσαμε τον Θ. Παπασημακόπουλο, αφού καταλαβαίναμε ότι απ’ αυτόν μαθαίναμε εξαιρετικά γράμματα. 

Το 1963 μετακόμισα στην Αθήνα και ουσιαστικώς χαθήκαμε με τον Χρήστο. Τον συνάντησα τυχαία στο Αίγιο πολλά χρόνια αργότερα και μου μίλησε για τον Χορευτικό Όμιλο που ο ίδιος μαζί με 30 άλλους διακεκριμένους πολίτες του Αιγίου είχαν ιδρύσει το 1978. Μου μίλησε για τα πολλά ταξίδια του Ομίλου στο εξωτερικό και για τις αξέχαστες εμπειρίες τους. Λίγα χρόνια αργότερα είχα την ευκαιρία να θαυμάσω τον περίφημο Χορευτικό Όμιλο της ιδιαίτερης πατρίδας μου σε χορούς που χόρεψαν στο χωριό Παραλία Πλατάνου, χωριό στην ανατολική Αιγιάλεια που περνάω συνήθως τις ώρες της ανάπαυσης και της περισυλλογής τα τελευταία χρόνια. Συνειδητοποίησα τότε πόσο σπουδαία δουλειά έχει κάνει ο Χρήστος διδάσκοντας τους δημοτικούς χορούς του Ελληνισμού σε Αιγιώτες κάθε ηλικίας. Δεν ήταν τόσο οι γνώσεις και η πείρα του πτυχιούχου της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής που τον βοήθησαν σε αυτό το έργο. Ήταν απλώς η προσωπικότητά του. Θα μπορούσε, όπως γίνεται συνήθως, να περιοριστεί στις προβλεπόμενες υπηρεσίες του γυμναστή – δημόσιου υπάλληλου και στο να περνάει απλώς καλά αυτός και η φαμίλια του. Ο Χρήστος όμως είχε όνειρα, φιλοδοξίες, ανάγκη για δημιουργία, και αγάπη για τον πολιτισμό και τις παραδόσεις της πατρίδας. Πριν από μερικές ημέρες είχε την καλοσύνη να μου στείλει το «ημερολόγιο 2018», που είναι αφιερωμένο στην επέτειο των 40 χρόνων του Χορευτικού Ομίλου. Εκεί διάβασα για τις «εκατοντάδες παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό», για τη συμμετοχή σε «διεθνή φεστιβάλ 120 πόλεων, 18 χωρών και 4 ηπείρων», και για τους «5500 χορευτές», μικρούς και μεγάλους, που έχουν περάσει από τα τμήματα του Ομίλου.

κοντά την εμπειρία του εορτασμού των 40 χρόνων του Ομίλου, και για να τιμήσω το σπουδαίο έργο του παλιού καλού συμμαθητή και φίλου. Τα σκουπίδια υπήρχαν ακόμα στους δρόμους της πόλης. Ήταν απλώς πολύ περισσότερα απ’ αυτά που είχα αντικρύσει την παραμονή του Πάσχα. Όμως, μέσα στη μεγάλη αίθουσα του δημοτικού κινηματογράφου «Απόλλων» έλαμπαν μόνο διαμάντια. Η οπτικοακουστική εμπειρία ήταν εξαιρετική. Φορώντας υπέροχες, αυθεντικές στολές για κάθε τόπο, οι Αιγιώτες χορευτές και χορεύτριες εκτέλεσαν με ενθουσιασμό χορούς της Μικράς Ασίας, της Καππαδοκίας, της Μακεδονίας, της Ανατολικής Ρωμυλίας, του Μετσόβου και της Λέσβου. Τους συνόδευαν άξιοι μουσικοί με το τραγούδι τους και την ορχήστρα τους (κανονάκι, βιολί, λαούτο, κλαρίνο, γκάιντα και κρουστά), ενώ φιλόλογοι σχολείων της Αιγιαλείας και των Καλαβρύτων έκαναν σύντομες εισαγωγές με ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία για κάθε περιοχή του Ελληνισμού. Η Έφη κι εγώ ζήσαμε στιγμές απόλαυσης, θαυμασμού και συχνά και έντονης συγκίνησης.