Οι επιτυχημένοι αλάνθαστοι φίλοι μου
Θαυμάζω τους ανθρώπους που δεν έχουν κάνει λάθη – όπως λένε. Θαυμάζω αυτούς που έχουν επιτύχει σε όλα περίπου τα πράγματα στη ζωή τους και που συχνά, δοθείσης ευκαιρίας, διηγούνται τις επιτυχίες τους και τα κατορθώματά τους. Τους ακούω να αγορεύουν σε φιλικά δείπνα και parties με εκείνη τη χαρακτηριστική βεβαιότητα που τους δίνει η αίσθηση ότι είναι αλάνθαστοι και περίπου τέλειοι. Κάποτε μάλιστα ζηλεύω αυτούς τους τύπους, δεν το κρύβω. Δείχνουν – έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται – ότι τα είχαν όλα στη ζωή τους, ότι όλα ανεξαιρέτως τους πήγαν καλά. Γυναίκες και γρήγορα αυτοκίνητα στη νιότη τους, σπουδές σε καλά σχολεία στο εξωτερικό, έναν σωστό γάμο μετά, ιδανικό μεγάλωμα των παιδιών. Και φυσικά πολλά λεφτά, μεγάλη περιουσία. Κανένα λάθος τους. Ούτε μια ανθρώπινη στιγμή μεταμέλειας. Κανένας χώρος για αυτοκριτική στο αφήγημά τους. Αντιθέτως, συχνά θα θελήσουν να σε συμβουλέψουν κιόλας. Πριν μερικό καιρό, ένας τέτοιος τύπος, αγαπητός φίλος κατά τα άλλα, μου εξηγούσε σχεδόν όλο το βράδυ ότι ήταν πεπεισμένος ότι ο ηλικίας τεσσάρων ετών εγγονός του ήταν ιδιοφυΐα στα μαθηματικά. Το κακό είναι ότι το πίστευε κιόλας. Περνάω, λοιπόν, καλά με αυτούς τους τύπους στα parties, αν εξαιρέσεις το ταλέντο τους να σε κάνουν να νιώθεις ένας αποτυχημένος μαλάκας. Πίνουμε μαζί το ίδιο πολυκαιρινό whiskey και το ίδιο ακριβό κόκκινο κρασί με το φαγητό. Μαζί συζητούμε στο τέλος για τα τρέχοντα. Για το πόσο ανώριμος είναι ο λαός, πόσο ανάλγητο είναι το κράτος, πόσο κακό μας έχουν κάνει οι Οθωμανοί…
Πάντως, για να σας πω την αλήθεια, περνάω πολύ καλύτερα χωρίς τη συντροφιά αυτών των τύπων. Όταν μόνος μου, ή με τη συντροφιά πολύ λίγων αλλά εκλεκτών και στοχαστικών φίλων, απολαμβάνω το φτηνό κόκκινο κρασί που σερβίρει η συνοικιακή ταβέρνα. Εκεί που συνήθως μεγάλα διαφανή πλαστικά χωρίσματα σε χωρίζουν από τον δρόμο ή τη θάλασσα. Περνάω επίσης πολύ καλύτερα όταν απολαμβάνω μόνος ένα καλό βιβλίο ή μια δυνατή, συγκινητική μουσική. Ή όταν με τον πρωινό καφέ ανασκοπώ online τον ελληνικό και τον ξένο Τύπο. Όπως σήμερα, που στο νεανικό online περιοδικό “Lifo” έτυχε να διαβάσω συνέντευξη του Θανάση Φωκά, του «αναγεννησιακού επιστήμονα» από το Αργοστόλι που στα 46 του χρόνια έγινε καθηγητής των εφαρμοσμένων μαθηματικών στο Imperial College του Λονδίνου, και που στα 52 του έγινε καθηγητής των μη-γραμμικών μαθηματικών επιστημών στο University of Cambridge. Εντυπωσιάζουν και συγκινούν η απλότητά του, η καθαρότητα της σκέψης του, ο πολύ προηγμένος βαθμός αυτογνωσίας, η εντιμότητα των συναισθημάτων. «Άλλος ένας ρομαντικός μαλάκας» θα αναφωνήσουν εύκολα και γρήγορα οι περισσότεροι από τους «επιτυχημένους» και ξερόλες φίλους μου. «Άλλος ένας πραγματικά μεγάλος άνθρωπος, ένα εξαίρετο παράδειγμα για τους νέους, μια αφορμή για σκέψη, έμπνευση και ελπίδα για όλους μας», θα πω εγώ. Λέει ανάμεσα σε πολλά άλλα ο Φωκάς, ο άνθρωπος που απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις για το ελληνικό Πολυτεχνείο αλλά αποφοίτησε πρώτος από την αεροναυπηγική σχολή του Imperial College: «Οδηγούμαστε σε αδιέξοδο και το πιο σημαντικό αφορά τη διαπίστωση ότι αυτή η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και αξιών», «δεν έχει νόημα η σπατάλη και ο άκρατος καταναλωτισμός - στη ζωή μπορεί να αντλήσεις απόλαυση και ευδαιμονία από πολυάριθμες πηγές», «προστατεύω τον χρόνο μου όσο προστατεύω τα παιδιά μου», «η ζωή μου είναι γεμάτη από χρήσιμες αποτυχίες», «το διαδίκτυο έχει δημιουργήσει τον εθισμό στην εικόνα – ζούμε με ρηχές, πλαστές και επιφανειακές μορφές απόλαυσης - χάνουμε το ουσιαστικό νόημα της ζωής», «(μετανιώνω) για το θυμικό μου και ιδιαίτερα γιατί στο παρελθόν έχω χάσει την ψυχραιμία μου με τα δύο πρώτα μου παιδιά».
Ολόκληρη η συνέντευξη του Θανάση Φωκά βρίσκεται εδώ.
7 Μαΐου 2019Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: