Παράθυρο γραφείου - Μαρούσι, Φθινόπωρο 2018
Στο γραφείο περνάω πολλές ώρες μόνος. Είναι οι ώρες που δεν εξετάζω ασθενείς. Είναι ο χρόνος που ακολουθεί όταν φύγει με τους γονείς της η τελευταία χαριτωμένη τρίχρονη πιτσιρίκα με το αθώο καρδιακό φύσημα, όταν φύγει και ο τελευταίος ανήσυχος έφηβος που πρέπει αφού τον εξετάσω να υπογράψω την «κάρτα της ομοσπονδίας» για ένα σωρό αθλήματα - ακόμα και για το σκάκι! Είναι ο χρόνος μετά τη νεαρή γυναίκα που ποτέ δεν χειρουργήθηκε και τώρα αναγκάζεται να βάφει τα νύχια της για να μη φαίνεται ότι είναι μπλε από την έλλειψη οξυγόνου. Είναι ο χρόνος μετά τον νεαρό άνδρα που, ύστερα από δυο-τρεις ή περισσότερες εγχειρήσεις, διαπιστώνω με λύπη ότι θα χρειαστεί πάλι βοήθεια. Με άλλα λόγια είναι ο χρόνος «μετά». Είναι τότε που συναντώ τις δικές μου ώρες. Ώρες προσωπικές, ώρες γοητευτικές. Βέβαια, τότε είναι που πρέπει να γράψω και εκθέσεις, επιστολές και πιστοποιητικά για τους ασθενείς μου. Και να απαντήσω τα τηλεφωνήματά τους, τα φωνητικά τους μηνύματα και τα μηνύματα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Κάποτε, όμως, αυτά τελειώνουν και με αγαλλίαση από γιατρός ξαναγίνομαι ένας απλός άνθρωπος. Και τότε ξανασυναντιέμαι με τις σκέψεις, τις λέξεις και με ποικίλα συναισθήματα. Όπως τώρα που σας γράφω. Στο ηχείο του υπολογιστή η Ella Fitzgerald και ο Louis Armstrong τραγουδούν μαζί το 1956 “Can’t We Be Friends”. Απολαμβάνω τα κυκλάμινα στο πρεβάζι του ανοιχτού παράθυρου. Αφήνω το ένα βιβλίο μισοδιαβασμένο και πιάνω το επόμενο που ξαφνικά ανακάλυψα πόσο πιο συναρπαστικό είναι. Στο τέλος, μισοδιαβασμένα βιβλία σωριάζονται το ένα απάνω στο άλλο στο πάτωμα. Και πάντα μου λείπουν κάποια ακόμα που ξέχασα να φέρω μαζί μου από το χωριό όταν τέλειωσαν οι σύντομες διακοπές. Στο τέλος, αφήνω τα βιβλία και τα κείμενα και βάζω τα δυο πόδια πάνω στο γραφείο. Ξεκουράζω το βλέμμα στα κυκλάμινα και στον ορίζοντα τριγύρω, και αφήνομαι στις σκέψεις μου. Πόσο θλιβερό, σκέφτομαι, να αναγκάζομαι όλο και πιο συχνά να γράφω τις ιατρικές μου εκθέσεις στα αγγλικά αφού όλο και πιο πολλοί ασθενείς μου ζουν πια με τις οικογένειές τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ακόμα και ασθενείς μου που γεννήθηκαν πριν πολλά χρόνια εδώ από Αλβανούς γονείς. Η «γη της επαγγελίας», βλέπετε, πρόδωσε και αυτούς και διέψευσε και τις δικές τους προσδοκίες. Και ακόμα, πόσο θλιβερό το θέαμα που αντικρύσαμε η Έφη κι εγώ την περασμένη Κυριακή καθώς επιστρέφαμε από ουζάκι και ψαρομεζέδες στην πλατεία Κασταλίας. Ο ήλιος ήταν υπέροχος και αυθεντικά ελληνικός τέτοια εποχή. Όμως, τα πολλά ξενοίκιαστα και εγκαταλελειμμένα μαγαζιά σε δρόμους και πλατείες μας μαύρισαν την καρδιά. Και από την άλλη μεριά, ο αμετροεπής δήμαρχός μας έχει βαλθεί να ξηλώνει κάθε λίγο και λιγάκι τους δρόμους και να τους ξαναστρώνει με νέα υλικά. Έτσι που δεν έχουμε ποτέ την ευκαιρία να απολαύσουμε λίγη ησυχία και σταθερότητα, ή έστω να μπορέσουμε να απολαύσουμε κάποια τελειωμένα έργα. Τα έργα στο Μαρούσι συνεχίζονται αενάως, λες και πάντα υπάρχει κάποια νέα ανάγκη για κάποια καλύτερα πλακάκια, για νέους υπόγειους αγωγούς, για νέα γκαράζ… Είναι παράξενοι οι καιροί φίλοι μου! Μέσα στη χώρα, κυριαρχούν απολύτως η αβεβαιότητα, η απαισιοδοξία και η παραίτηση. Μερικοί φίλοι έχουν την εντύπωση ότι αρκεί η πολιτική αλλαγή (μία ακόμα…) για να πάρει επιτέλους εμπρός η μηχανή της οικονομίας, ή για να λυθούν τα χρόνια προβλήματα των θεσμών και του κράτους και να αντιμετωπιστεί η κοινωνική και πολιτισμική κρίση που περνάμε. Δεν συμμερίζομαι μια τόσο απλοϊκή προσέγγιση σε δύσκολα και σύμπλοκα προβλήματα. Έξω απ΄ τη χώρα, καλπάζει ατυχώς ο λαϊκισμός, ο εθνικισμός, ακόμα και ο απροκάλυπτος φασισμός – στην Ευρώπη και πρόσφατα και στη Βραζιλία. Οι οικονομικά μεσαίοι και μικρομεσαίοι νιώθουν παραγκωνισμένοι από τις κοινωνικές αλλαγές που φέρνει η τεχνολογία, απειλούμενοι από τους μετανάστες, και εξοργισμένοι από τη διάχυτη διαφθορά των παραδοσιακών κομμάτων. Η Αμερική κυβερνάται από έναν άξεστο, ανίκανο, φανατικό και επικίνδυνο άνθρωπο. Και η Γερμανίδα καγκελάριος – ουσιαστική ηγέτις του ελεύθερου κόσμου μετά το 2016 – δηλώνει ότι σύντομα θα αποχωρήσει. Ζούμε, άραγε, έναν νέο μεσοπόλεμο; Ελπίζω πως όχι. Ελπίζω πως η ανθρωπότητα έχει διδαχτεί από τους δύο καταστροφικούς πολέμους του εικοστού αιώνα… Ένα, πάντως, είναι βέβαιο, ίσως το μόνο βέβαιο στην εποχή που ζούμε: τα κυκλάμινα θα ανθίζουν πάντα κάθε φθινόπωρο. Στις αυλές, στους αγρούς και στο παράθυρο του γραφείου μου. Απολαύστε τα όσο μπορείτε.
30 Οκτωβρίου 2018Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: