Πλάτανος, καλοκαίρι 1978: Μερικές σκέψεις 40 χρόνια μετά
Επισκέπτης τότε σε μια Ελλάδα που πριν λίγα χρόνια, αποφασισμένος από καιρό, είχα επιτέλους καταφέρει να εγκαταλείψω. Επισκέπτης σε μια πατρίδα - κακιά μάνα, που τιμωρούσε όσους αγαπούσαν πιο πολύ τα αδέρφια τους από την ίδια και έδιωχνε τους οικονομικά αδύνατους αλλά και τους τολμηρούς και τους αυθάδεις που την αμφισβητούσαν. Παράξενη έχει μείνει από τότε η σχέση μου με μια τέτοια πατρίδα και αντιθετικά τα αισθήματά μου γι’ αυτήν. Μίσος και περιφρόνηση επειδή η ίδια μισούσε τα παιδιά της ενώ συγχρόνως παρέμενε ανίκανη να ξεφύγει από τη μιζέρια και την υπανάπτυξη. Αλλά και αγάπη και αφοσίωση για όσα καλά της χρωστούσα. Για τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια στο Αίγιον, για τα ρομαντικά χρόνια της εφηβείας και της πρώτης νιότης στην Αθήνα. Για στιγμές και εικόνες μοναδικές. Για τις μελωδίες, τους ποιητές και τους ζωγράφους. Για τη θάλασσα και το φως, για το ελληνικό καλοκαίρι… Κάποια απ’ αυτά προσπάθησα να ξαναβρώ σαν επισκέπτης το 1978. Ξαναβρήκα όσα μπόρεσα και κάποια τα αποτύπωσα στο φιλμ της φωτογραφικής μηχανής. Τα πήρα μαζί μου επιστρέφοντας και τα κρέμασα άλλα στον τοίχο και άλλα στην καρδιά. Σαν μια παλιά ξεθωριασμένη φωτογραφία της μάνας... Τα χρόνια περνούσαν και ήρθε κάποτε η ημέρα που έχασα δυστυχώς τη μάχη με την αρρώστια που ονομάζεται «νοσταλγία». Επέστρεψα με την ελπίδα – ή μάλλον τη ψευδαίσθηση - ότι η κακιά μάνα θα είχε μαλακώσει με τον καιρό, θα είχε μάθει από τα λάθη της, θα μου άνοιγε ύστερα από τόσα πολλά χρόνια μια μικρή στοργική αγκαλιά. Πόση πλάνη! Μου έδειξε πάλι την κακία της. Στην αρχή δάκρυσα και μετά θύμωσα. Αρχίσαμε να μαλώνουμε. Μου φώναζε ότι δεν με θέλει πίσω και ότι την ενοχλούσε που είχα παραμείνει αυθάδης και ανεξάρτητος. Μου είπε καθαρά ότι ήμουν ο άσωτος υιός της. Με τη διαφορά ότι, αντί η μάνα να σφάξει τον μόσχον τον σιτευτόν, προσπάθησε να σφάξει εμένα… Από τότε ο χρόνος έφερε πολλά, αλλά η κακιά μάνα αρνείται να δεχτεί τα λάθη της, αρνείται να μάθει απ’ αυτά. Πέρασαν και χάθηκαν από μπροστά μας - σαν σε κινηματογραφική ταινία τρόμου και φρίκης - η «αλλαγή», ο «εκσυγχρονισμός», η «επανίδρυση», η «ελπίδα». Πέρασαν από μπροστά μας μια ακόμα ιστορική χρεωκοπία και μια κοινωνική καταστροφή. Πέρασαν σοβαρές απειλές αλλά και μεγάλες φυσικές καταστροφές. Αλλά η μάνα εκεί. Ξεροκέφαλη, πεισματάρα και πάντα κακή για τα παιδιά της. Πάντα ανήμπορη να ξεφύγει από τη μιζέρια και την υπανάπτυξη. Ακόμα χειρότερο είναι να διαπιστώνεις ότι έχουν πια χαθεί οι παλιές αγαπημένες εικόνες από τις πόλεις και τα χωριά, αφού η κακή αντίληψη για την ανάπτυξη έχει αλλοιώσει τραγικά το φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον. Ακόμα χειρότερο είναι να διαπιστώνεις ότι έχουν πια χαθεί οι παλιές συνήθειες και οι παλιές αξίες. Να διαπιστώνεις ότι έχουν πια χαθεί οι παλιές παρέες, οι παλιοί φίλοι, οι παλιές φίλες… Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα η θάλασσα, το φως και το ελληνικό καλοκαίρι. Ευτυχώς υπάρχουν οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις. Ευτυχώς που κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου μπορώ να χαμογελάω και να νιώθω τυχερός. Να νιώθω τυχερός που μπορώ ακόμα να βοηθάω τα παιδιά και τα εγγόνια της μάνας-στρίγκλας και να προσβλέπω με ενθουσιασμό στο συναρπαστικό μέλλον της ανθρωπότητας.
12 Αυγούστου 2018
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: