Κώστας Σινανιώτης, Παιδίατρος, 1935-2016
Ήταν βράδυ Σαββάτου στις 1 Οκτωβρίου 2016 όταν διάβασα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης στο διαδίκτυο μήνυμα καλού συναδέλφου παιδιάτρου, κατά πολύ νεοτέρου μου, που έγραφε: «Απεβίωσε χθες το απόγευμα ο ομότιμος καθηγητής Παιδιατρικής Κωνσταντίνος Σινανιώτης. Υπήρξε δάσκαλος και καθηγητής μου όπως και πολλών συναδέλφων. Αιωνία του η μνήμη! »
Στον ίδιο διαδικτυακό τόπο έγραψα συγκινημένος τα εξής:
Λυπάμαι! Ειλικρινώς λυπάμαι. Τον γνώρισα ως τελειόφοιτος στη διάρκεια του «τρίμηνου» της Παιδιατρικής το 1970-1971. Ήταν τότε νεαρός επιμελητής παιδιατρικής στο νοσοκομείο «Π. & Αγλαΐας Κυριακού», με μεγάλο ενδιαφέρον για την παιδονεφρολογία. Το ότι τον θυμάμαι από την αχνή πια φοιτητική εμπειρία εκείνων των χρόνων σημαίνει ότι με είχε εντυπωσιάσει με την παρουσία του και τις ικανότητές του. Τον ξαναβρήκα στο ίδιο νοσοκομείο το 1987 αμέσως μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Ήταν αναπληρωτής καθηγητής της παιδιατρικής. Τον θυμάμαι σαν έναν ήρεμο, χαμογελαστό, αξιοπρεπή και ασυνήθιστα ταπεινό συνάδελφο. Το βλέμμα του και τα λόγια του ήταν καθαρά, όπως δηλαδή ταίριαζαν στον κοσμοπολίτη, «χορτασμένο» και ασφαλή άνθρωπο που ήταν. Η παρουσία του και μόνο ενέπνεε τον σεβασμό. Θυμάμαι πολλά γεγονότα από την αδιατάρακτη συνεργασία μας εκείνα τα χρόνια. Ξεχωρίζω πάντως ένα, που με βοήθησε να γνωρίσω καλύτερα τον Κώστα Σινανιώτη. Τη συγκινητική υποστήριξή του στο δικαστήριο εκείνα τα χρόνια, όταν άλλος ιατρός του νοσοκομείου (ατυχώς μέλος κι εκείνος της πανεπιστημιακής κλινικής του νοσοκομείου, παιδονεφρολόγος κι εκείνος) είχε θεωρήσει κάποια ιατρική μου κρίση και απόφαση ως ποινικό αδίκημα. Θυμάμαι ότι στο τέλος της διαδικασίας, μετά την αθώωσή μου, με πλησίασε και μου είπε πόσο τον λύπησε που μέλος της πανεπιστημιακής κλινικής, που τότε διηύθυνε, είχε εν τη απουσία του προκαλέσει τη δικαστική μου ταλαιπωρία! Ο Κώστας Σινανιώτης υποστήριξε ενθέρμως το ιατρικό μου έργο τόσο στη διάρκεια της υπηρεσίας μου στο νοσοκομείο μέχρι το 1992 όσο και αργότερα. Ατυχώς, το μίζερο και συνωμοτικό σωματείο γνωστό και ως «Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών» ουδέποτε του απένειμε τον τίτλο του τακτικού καθηγητή. Εγώ όμως - και πολλοί άλλοι πιστεύω - θα τον θυμάμαι ως τον καλό δάσκαλο, τον ιστάμενο υψηλότερα - από κάθε άποψη - πολλών τακτικών καθηγητών που έχω γνωρίσει εδώ και στο εξωτερικό, τον ακέραιο άνθρωπο, τον πραγματικό ευπατρίδη.
Δημήτρης Δασκαλόπουλος
8 Απριλίου 2017
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: