Ελληνικό Κράτος: το κράτος-εχθρός... Η συνέχεια, 9 Ιουλίου 2013
Επειδή κινδυνεύω να παρεξηγηθώ ως «αναρχικός», πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν είμαι εναντίον της φιλοσοφικής έννοιας και της πολιτικής αναγκαιότητας του «κράτους». Απλώς, είμαι πεπεισμένος ότι με ένα τέτοιο κράτος σαν το Ελληνικό Κράτος, σαν την ελληνική δημόσια διοίκηση, κάθε προσπάθεια για οιαδήποτε αλλαγή και μεταρρύθμιση είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Να το πω αλλιώς: αναγκαίες προϋποθέσεις για οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη είναι κατά τη γνώμη μου: α/ένα σύγχρονο, δυναμικό και αποτελεσματικό Κράτος (δημόσια διοίκηση) και β/καλή Παιδεία και Εκπαίδευση. Η ιδέα αυτή δεν είναι ούτε δική μου, ούτε πρωτότυπη. Την υπογράμμισε και ο καθηγητής-ακαδημαϊκός Άγγελος Θ. Αγγελόπουλος όταν μελαγχολικά έγραφε το 1988 (πριν από 25 χρόνια!) στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» ότι «…δύο είναι οι μεγάλοι ασθενείς στη χώρα μας, που εμποδίζουν την προκοπή της: η Διοίκηση και η Παιδεία».
Επειδή η επιστολή μου προς τον Υπουργό Υγείας της 8ης Ιανουαρίου 2013 εκτός από την υποστήριξη του αιτήματός μου περιείχε επίσης σκέψεις και προτάσεις περί σπατάλης και διαφθοράς, περί προεδρικών διαταγμάτων και νέων νόμων, περί κακής χρήσης και κατάχρησης της ιατρικής τεχνολογίας, περί κουλτούρας νομιμότητας και περί νοσοκομείων, δηλαδή σκέψεις που μπορεί να ενδιαφέρουν τους αναγνώστες αυτών των σελίδων, παραθέτω παρακάτω σχετικά αποσπάσματα από εκείνη την επιστολή.
«Αν σκοπός των Προεδρικών Διαταγμάτων 228/2000 και 210/2003 είναι η εξασφάλιση της ποιότητας των ηχοκαρδιογραφικών μελετών, η προστασία της υγείας των πολιτών και η θωράκιση των ασφαλιστικών ταμείων από φαινόμενα σπατάλης και διαφθοράς, τότε θα πρέπει με λύπη να σας δηλώσω, Κύριε Υπουργέ, ότι έχουν ήδη αποτύχει τραγικώς. Δεν περνάει σχεδόν ημέρα που να μη διαπιστώσω, μέσω της συνεχούς επαφής μου με μικρούς και μεγάλους ασθενείς και τους γονείς τους, περιπτώσεις ηχοκαρδιογραφημάτων (που, βεβαίως, έγιναν από «αδειούχους» κατά τα προεδρικά διατάγματα γιατρούς), που είτε η πραγματοποίησή τους ήταν μη αναγκαία, είτε οι παρατηρήσεις τους και οι διαγνώσεις τους ήσαν ανακριβείς, ατελείς, χωρίς ουσιαστικό συμπέρασμα και δυνητικώς επικίνδυνες. Με άλλα λόγια, είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να γίνονται ηχοκαρδιογραφήματα που δεν χρειάζεται να γίνουν και, επίσης, να γίνονται ηχοκαρδιογραφήματα από άπειρο, κακώς εκπαιδευμένο και ανασφαλές ιατρικό προσωπικό. Η ζωή και η πρόσφατη ιστορία της χώρας μας διδάσκουν, λοιπόν, ότι η κοινωνία, οι ασθενείς και η εθνική οικονομία δεν είναι δυνατόν να προστατευθούν από τη διαφθορά και από την κακή χρήση και την κατάχρηση της σύγχρονης ιατρικής τεχνολογίας με νόμους και διατάγματα, ή τουλάχιστον μόνο με αυτά. Γύρω στο 2005, αν θυμάμαι καλά, ο τότε Υπουργός Υγείας κ. Ν. Κακλαμάνης φρόντισε να ψηφιστεί από τη Βουλή ένας κυριολεκτικά περιττός και ανόητος νόμος της εμπνεύσεώς του, που όριζε ότι απαγορεύεται το «φακελάκι» στα νοσοκομεία του ΕΣΥ!.. Με τη φόρα που είχε πάρει ο κ. Ν. Κακλαμάνης είναι απορίας άξιο πως δεν πρόλαβε να περάσει και νέους, πρωτότυπους νόμους που να ορίζουν π.χ. το «ου φονεύσεις», «ου μοιχεύσεις», «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου», κτλ. Την ίδια εποχή, ο ίδιος άνθρωπος είχε πείσει πολλούς ότι χάρη στο σπουδαίο υπουργικό του έργο είχαν επιτέλους εξαφανιστεί τα ράντζα από τα δημόσια νοσοκομεία. Όλοι, βεβαίως, γνωρίζουμε ότι το «φακελάκι» και τα άλλα φαινόμενα σπατάλης και διαφθοράς έχουν σταδιακώς γιγαντωθεί, ενώ η ντροπιαστική κατάσταση με τα ράντζα στους διαδρόμους των δημόσιων νοσοκομείων συνεχίζεται.»...
«Πιστεύω ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι νέοι νόμοι, καλύτεροι νόμοι, ή περισσότεροι νόμοι. Έχουμε ήδη υπερβολικά πολλούς νόμους. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να αποκτήσουμε επιτέλους και νομοταγείς πολίτες. Για να τους αποκτήσουμε κάποτε, ώστε και τα ασφαλιστικά ταμεία και η εθνική οικονομία να προστατεύονται από περιττές ή κακής ποιότητας εργαστηριακές εξετάσεις και από κακούς ή ασυνείδητους γιατρούς, υπάρχει μια άλλη, καλύτερη μέθοδος. Αυτή η μέθοδος ονομάζεται: Εκπαίδευση και Παιδεία (όχι, φυσικά, αυτή που προσφέρουν τα σημερινά σχολεία και πανεπιστήμια). Έτσι θα αλλάξουν σταδιακώς νοοτροπίες, συνήθειες και συμπεριφορές βαθειά ριζωμένες. Έτσι θα αποκτήσουμε πολίτες, γονείς και επαγγελματίες με σύγχρονη και δυναμική πληροφόρηση, με καλή τεχνική κατάρτιση, αλλά και με ακέραιο χαρακτήρα και κουλτούρα νομιμότητας. Έτσι θα αποκτήσουμε και γιατρούς ικανούς, αλλά και με αίσθηση κοινωνικής υπευθυνότητας. Έτσι θα αποκτήσουμε και νοσοκομεία με το κατάλληλο γενικό περιβάλλον. Η απλή, στατική συμπαράταξη υποδομών, τεχνολογικού εξοπλισμού και προσωπικού (δηλαδή “λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα…”, όπως συμβαίνει σήμερα) δεν αρκούν. Δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την καλή - την αποτελεσματική - λειτουργία των νοσοκομείων αν δεν συνυπάρχουν: α/σύγχρονη οργάνωση, β/κουλτούρα ομαδικής εργασίας, διάκρισης και αριστείας, και γ/μηχανισμός αξιολόγησης του προσωπικού, ελέγχου της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών και της ασφάλειας των ασθενών. Δύο χρήσιμα βραχυπρόθεσμα μέτρα, σχετικά με την κατάσταση των νοσοκομείων, της περίθαλψης και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας οικονομικής σπατάλης και διαφθοράς, μπορούν να είναι: α/η μεγάλη, δραστική μείωση του αριθμού των γιατρών της χώρας και β/η ριζική αναβάθμιση του ρόλου των νοσηλευτών στα νοσοκομεία (οι κλινικές ανάγκες των νοσοκομείων πρέπει να υπηρετούνται σε μεγάλο βαθμό από νοσηλευτές) και ο εμπλουτισμός του κλινικού προσωπικού με επίλεκτες, έμπειρες, εξαιρετικά ικανές και καλά αμειβόμενες νοσοκόμες, ακόμα και αν αυτές προέρχονται στην αρχή από χώρες προηγμένες στη δημόσια υγεία (π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο). Όλα αυτά, βεβαίως, έχουν ως προϋπόθεση τη θαρραλέα και ριζική αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και του κράτους, που είναι επιτακτική ανάγκη κάποιοι κάποτε να πραγματοποιήσουν. Γιατί ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση: το σημερινό ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος-Μινώταυρος, που κρατάει όμηρο την ελπίδα για πραγματική αλλαγή και εξευρωπαϊσμό, την ελπίδα για οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, την ίδια την Ελλάδα σε τελική ανάλυση.»
Δημήτρης Δασκαλόπουλος
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: