Μία ημέρα στη ζωή ενός άρρωστου παιδιού
Πριν από λίγες ημέρες διάβασα αυτήν την επιστολή της μητέρας ενός εφήβου. Το μέγεθος του κορμιού αυτού του εφήβου - όπως πολύ καλά εξηγεί η μητέρα στην επιστολή της - είναι ίδιο με το μέγεθος μικρού παιδιού λόγω του χρόνιου προβλήματος υγείας. Το παιδί έχει εγκεφαλική παράλυση, είναι δηλαδή ένα «σπαστικό» παιδί, όπως συχνά ονομάζει ο λαός αυτά τα άτομα. Η επιστολή της μητέρας, που αρχίζει με δραματική έκκληση για βοήθεια («Βοήθεια!!!!!!»), είχε σταλεί με email σε διάφορους φορείς: Υπουργείο Υγείας, Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας, Συνήγορος του Πολίτη, Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, και «Χαμόγελο του Παιδιού». Διάβασα την επιστολή στην επαγγελματική σελίδα στο facebook (“closed group”) της «Ένωσης Ελευθεροεπαγγελματιών Παιδιάτρων Αττικής (Ε.ΕΛ.ΠΑΙΔ.ΑΤΤ.)» που αριθμεί πάνω από 400 μέλη. Πιο σωστά, διάβασα μόνο τη μισή επιστολή, αφού η υπόλοιπη δεν είχε ακόμα αναρτηθεί. Διαβάζοντας τη μισή επιστολή της απελπισμένης μητέρας ένιωσα ντροπή και οργή συγχρόνως. Ντροπή σαν γιατρός και οργή σαν άνθρωπος. Έγραψα, λοιπόν, το παρακάτω σχόλιο κάτω από την ανάρτηση ελπίζοντας ότι κάποια από τα μέλη της σελίδας θα συμμεριστούν τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Ελπίζοντας ότι οι πιο νέοι από αυτούς θα δουν την κραυγή αγωνίας αυτής της μητέρας σαν μια ευκαιρία για να αρχίσουν επιτέλους - παράλληλα με το κλινικό τους έργο - να σηκώνουν θυμωμένοι το ανάστημά τους και τη φωνή τους για τα δικαιώματα των άρρωστων παιδιών. Εις μάτην! Σε λίγα λεπτά της ώρας το σχόλιό μου είχε εξαφανιστεί από τη σελίδα των παιδιάτρων. Η σελίδα, τα μέλη της και οι διαχειριστές της δεν άντεξαν το σχόλιό μου. Ένα ακόμα σημάδι ότι τα κακώς κείμενα στον χώρο της Υγείας και της Περίθαλψης δεν πρόκειται να αλλάξουν για τον απλό λόγο ότι οι πιο πολλοί – ότι κι αν λένε και όσο και αν υποκρίνονται τους αγωνιστές της αλλαγής – δεν θέλουν στην πραγματικότητα να αλλάξει τίποτα.
«Εντελώς απαράδεκτη η συμπεριφορά των εμπλεκομένων στην ιστορία γιατρών! Ο ηθικός καρκίνος έχει πλέον διαβρώσει το ιατρικό σώμα τόσο πολύ ώστε κάθε σκέψη για θεραπεία με παραδειγματική τιμωρία ουδένα απολύτως νόημα θα είχε. Όσο για τις «ΕΔΕ», αυτές ήταν πάντα ο εύκολος τρόπος για να παραπλανήσουμε ή να αποκοιμίσουμε τη συλλογική μας συνείδηση (όση τελοσπάντων μας έχει απομείνει), ο εύκολος τρόπος για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια των πολιτών. Στα δημόσια νοσοκομεία μας (κι ας μη θεωρηθεί ότι στα ιδιωτικά τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα) κυριαρχούν η ασυνειδησία, η διαφθορά και η μετριότητα. Και δεν ξέρω ποιο απ’ αυτά είναι χειρότερο. Οι νεαροί γιατροί μαθαίνουν ηθικές αρχές, νοοτροπία και συμπεριφορές από τα πρότυπά τους, δηλαδή καθηγητές, διευθυντές, «συντονιστές» (ελληνική πατέντα), προϊσταμένους, κτλ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, ενώ έχει γεμίσει κυριολεκτικώς ο τόπος από «πρότυπα» (μια δεκάρα η οκά…), το συνολικό ηθικό τους ανάστημα ήταν και είναι απελπιστικά μικρό. Για την ήττα του ΕΣΥ δούλεψαν πολλοί για πολύ καιρό και υπονόμευσαν το σύστημα κυρίως εκ των ένδον. Ακόμα χειρότερα, πολλοί εκμεταλλεύτηκαν το ΕΣΥ και το είδαν σαν τη χρυσή ευκαιρία για να κάνουν περιουσίες. Και φυσικά τα κατάφεραν. Λίγοι από εμάς τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του ΕΣΥ είχαμε την αφέλεια - ή μάλλον την αυταπάτη - ότι επιστρέφοντας στην πατρίδα για να κάνουμε την ίδια δουλειά για τα ελληνόπουλα θα είχαμε τη δυνατότητα να συμβάλουμε και στη βελτίωση των συνθηκών του δημόσιου νοσοκομείου και στη διόρθωση των πολλών αδυναμιών. Δυστυχώς, οι πολλοί θεωρούσαν ότι όλα ήταν σωστά ενώ στην πραγματικότητα ήταν αμέσως φανερό ότι όλα θα έπρεπε να αλλάξουν. Είπαμε χωρίς περιστροφές οτι βλέπουμε την επερχόμενη θύελλα βαθιά στον ορίζοντα αν η κατάσταση στα νοσοκομεία δεν αλλάξει και πληρώσαμε γι΄ αυτό βαρύ τίμημα. Κουβαλήσαμε για καιρό τις ταμπέλες του «ιδιόρρυθμου» και του «αντάρτη». Αντιμετωπίσαμε από την αρχή την καχυποψία, και στη συνέχεια τη συκοφαντία και τη δημόσια διαπόμπευση. Πρώτη είδηση στο αλήστου μνήμης «MEGA» και πρωτοσέλιδο στην «Αυριανή» (την τότε λαοφιλή και «δημοκρατική» εφημερίδα) έγινε η αφεντιά μου. Κυνηγηθήκαμε από συναδέλφους γιατρούς στα δικαστήρια, περιθωριοποιηθήκαμε, εξουδετερωθήκαμε. Και όλα αυτά επειδή το καλά οργανωμένο (και ακόμα καλύτερα κομματικά δικτυωμένο) σύστημα των «προτύπων» δεν μπορούσε να αντέξει ότι δεν θέλαμε να του μοιάσουμε. Επειδή το σύστημα των «προτύπων» δεν άντεχε το γεγονός ότι εμείς «χαλάγαμε την πιάτσα» δουλεύοντας με επιστημονική επάρκεια, με ανιδιοτέλεια και με συμπόνοια για το καρδιοπαθές παιδί και για τους γονείς του. Βλέπετε, το περίφημο «χαρτί» του διευθυντή η καθηγητή για νοσηλεία ή εγχείρηση στο εξωτερικό αποτελούσε μια εξαιρετικά ανθηρή βιομηχανία… Ας αντικρύσουν, λοιπόν, τώρα τα τότε «πρότυπα» (μαζί φυσικά και με τα νυν) τις συνέπειες του ασυλλόγιστου και ανεύθυνου επαγγελματικού τους βίου. Για την ήττα του ΕΣΥ και την οικονομική καταστροφή του λαού έχουν τεράστια ευθύνη. Και για την απάνθρωπη και εξευτελιστική εμπειρία του κυρίου Nikos Andronas, όταν χρειάστηκε να ζητήσει βοήθεια για το άρρωστο παιδί του από μεγάλο Νοσοκομείο Παίδων της Αθήνας, τους θεωρώ ηθικούς αυτουργούς. Μόνο που είναι πλέον πολύ αργά για δάκρυα. Πολύ αργά και για συγγνώμες.»19 Μαΐου 2018
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: