Ζήτω η 25η Μαρτίου !

Ζήτω ο Αγώνας των Ελλήνων για Ανεξαρτησία (1821-1832) !

Ζήτω η Μεγάλη Συμβολή στον Αγώνα Φιλελλήνων, Φίλων και Συμμάχων της Ελλάδος !

Μετά την πτώση του Μεσολογγίου τον Απρίλιο του 1826 και της Ακρόπολης των Αθηνών τον Μάιο του 1827, η κατάσταση στην εξεγερμένη Ελλάδα ήταν απελπιστική. Οι δυνάμεις των Αιγυπτίων υπό τις διαταγές του Ιμπραήμ πασά είχαν εξασφαλίσει τον έλεγχο ολόκληρης σχεδόν της Πελοποννήσου. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου στις 20 Οκτωβρίου 1827, στην οποία τα συμμαχικά πλοία υπό τους ναυάρχους Codrington (Αγγλία), de Rigny (Γαλλία) και Heyden (Ρωσία) κατενίκησαν τον στόλο των Οθωμανών, έκρινε κυριολεκτικά την τύχη της Επανάστασης. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιστορικός Ιάκωβος Μιχαηλίδης: «Η γενικευμένη κακοτυχία των Ελλήνων κορυφώθηκε τον επόμενο μήνα, με την πτώση της Αθήνας στα χέρια των Οθωμανών. Η Επανάσταση είχε σχεδόν εκπνεύσει. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου, τον Οκτώβριο 1827, ήρθε να τη διασώσει ως από μηχανής Θεός». Στην πρώτη φωτογραφία: ελαιογραφία σε καμβά με τίτλο “Η ναυμαχία του Ναβαρίνου”, έργο του Γάλλου ζωγράφου Louis Ambroise Garneray.

Παρά την ήττα και την καταστροφή του στόλου του, ο Ιμπραήμ πασάς διατήρησε δυνάμεις σε σημαντικά κάστρα. Μετά το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, που υπέγραψαν οι τρεις μεγάλες συμμαχικές δυνάμεις (Ιούλιος του 1828), τον Αύγουστο του 1828 έφθασε στην Πελοπόννησο η γαλλική στρατιωτική αποστολή (εκστρατευτικό σώμα 14000 ανδρών) υπό τον στρατηγό Maison. Οι οδηγίες του ήταν να διώξει τον Ιμπραήμ και τους Αιγυπτίους από την Πελοπόννησο. Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις, ο Ιμπραήμ και ο στρατός του ανεχώρησαν για την Αλεξάνδρεια, αφήνοντας στα πέντε σημαντικά κάστρα-φρούρια τις τουρκικές φρουρές. Έτσι, οι Τούρκοι κατείχαν ακόμα κάποιες θέσεις της Πελοποννήσου, κυρίως στην Πάτρα και το κάστρο του Μοριά (Ρίου). Τα κάστρα-φρούρια του Ναβαρίνου, της Κορώνης και της Μεθώνης παραδόθηκαν αμαχητί στις 5, 6 και 8 Οκτωβρίου του 1828. Όμως, μερικές εκατοντάδες Τούρκοι κλείστηκαν στο κάστρο του Μοριά και τα γαλλικά στρατεύματα συνάντησαν μεγάλη αντίσταση. Οι γάλλοι στρατηγοί Sebastiani, Higonet και Schneider είχαν στρατοπεδεύσει έξω από κάστρο από τις 10 Οκτωβρίου. Λίγες ημέρες αργότερα κατέφθασε ο στρατηγός Maison με ενισχύσεις και έστησε χωρίς να γίνει αντιληπτός πυροβολαρχία πολύ κοντά στα τείχη του κάστρου. Μετά την απόρριψη του τελεσιγράφου του από τους Τούρκους, ο Maison διέταξε επίθεση στις 30 Οκτωβρίου 1828. Λίγες ώρες αργότερα ο Maison με τους στρατιώτες του κατέλαβαν το φρούριο, και ανάγκασαν τους Τούρκους να βγουν έξω και να παραδώσουν τα όπλα τους στο γαλλικό επιτελείο. Στη δεύτερη φωτογραφία: ελαιογραφία σε καμβά με τίτλο “Ο στρατηγός Maison αποδέχεται την παράδοση του κάστρου του Μοριά” του Γάλλου ζωγράφου Jean-Charles Langlois.

Οι δύο αυτές εικόνες (τα πρωτότυπα έργα ανήκουν στη Συλλογή των Ανακτόρων των Βερσαλλιών στο Παρίσι) ας τιμήσουν τη σημερινή ημέρα. Ας θυμίζουν επίσης σε όλους μας πόσο αφελής και επικίνδυνος είναι ο ισχυρισμός ότι στον σύγχρονο κόσμο η πατρίδα μας μπορεί να ευημερεί και να προστατεύει την Ελευθερία και τη Δημοκρατία της χωρίς τη βοήθεια φίλων και συμμάχων. Οι Ιωάννης Καποδίστριας, Χαρίλαος Τρικούπης και Ελευθέριος Βενιζέλος το γνώριζαν αυτό καλά. Με τη ρεαλιστική πολιτική τους και τη κατανόηση του συσχετισμού δυνάμεων στην εποχή τους, υπηρέτησαν τα συμφέροντα της Ελλάδος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Την ανάγκη για φίλους και συμμάχους είχε κατανοήσει και ο γενναίος πολεμιστής Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που είναι από τους μεγάλους ήρωες του Αγώνα για Ανεξαρτησία που τιμούμε σήμερα. Γράφει ο κορυφαίος σύγχρονος ιστορικός (και καθηγητής της Ιστορίας των Νεότερων Χρόνων) Ιωάννης Κολιόπουλος: «Η ταύτισή του επίσης με το ρωσικό κόμμα δεν απέτρεψε τον Κολοκοτρώνη να συνυπογράψει μαζί με άλλους Μοραΐτες άρχοντες, το 1825, την περιβόητη “Διακήρυξη Υποταγής” της Ελλάδας στον βασιλιά της Αγγλίας. Ήταν μια πράξη απελπισίας, σε μια εποχή που από το ένα μέρος η εμφύλια σύρραξη και από το άλλο ο Ιμπραήμ πασάς φαίνονταν να έχουν οδηγήσει την Πελοπόννησο στην ολοσχερή υποταγή της στον σουλτάνο. Η Ρούμελη φαινόταν διατεθειμένη να προσκυνήσει τον Μεχμέτ Ρασίτ πασά, τον Κιουταχή. Σε αυτή την απελπιστική συγκυρία, η έκκληση προς τον βασιλιά της Αγγλίας να αναλάβει υπό την προστασία του την επαναστατημένη χώρα ήταν η φωνή της ακμάζουσας Ελλάδας που είχε καταφύγει στα σπήλαια για να σωθεί». 

25 Μαρτίου 2016

 

Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: