I received this electronic card today and I felt it might help some of my facebook-friends out there (including my daughters, and my grandsons) get into the holidays’ spirit. The family of one of my patients sent it to me; a lovely Greek family living on the island of Aegina… The “Christmas candle” ... “Love, Joy, Goodwill” … I am afraid that the Christmas candles, many candles, all the candles have burnt themselves out in my land. Too many people, individuals and societal groups alike, exclusively within the borders of my country, everyday people and public figures without LOVE and respect for others and for their fellow citizens, have worked hard for too long till the candles went out, till JOY deserted us all, till the ashes became ubiquitous. The ashes of grief, of anger, of want, of fear. No matter how much GOODWILL some of us can demonstrate under such circumstances, the fact remains that it will probably be of no use. It will probably prove too little too late… Oh, yes; Jesus of Nazareth has been my hero, or one of them, and I wholeheartedly take part in the celebrations commemorating his birth this time of the year, every year. But God?... That is something different to me. If God truly exists (which I have doubted for the largest part of my life), I would like to wish that he/she/it will pity my beleaguered homeland, and offer its people, in lieu of a Christmas present, large doses of HOPE and COURAGE; we desperately need them to confront our present and future woes!
Happy Christmas / Happy Holidays to all.
Έλαβα αυτήν την ηλεκτρονική κάρτα σήμερα και ένοιωσα ότι θα μπορούσε να βοηθήσει μερικούς από τους facebook-φίλους μου εκεί έξω (συμπεριλαμβανομένων των θυγατέρων μου και των εγγονών μου) να μπουν στο πνεύμα των εορτών. Μου την έστειλε η οικογένεια μιας ασθενούς μου – μια αξιαγάπητη οικογένεια που ζει στο νησί Αίγινα… To “κερί των Χριστουγέννων”… “Αγάπη, Χαρά, Καλή Θέληση”… Φοβούμαι πως τα κεριά των Χριστουγέννων, πολλά κεριά, όλα τα κεριά έχουν καεί στη γη μου. Πάρα πολλοί άνθρωποι, άτομα και κοινωνικές ομάδες ομοίως, αποκλειστικά εντός των συνόρων της χώρας μου, καθημερινοί άνθρωποι και δημόσια πρόσωπα χωρίς ΑΓΑΠΗ και σεβασμό για τους άλλους και για τους συμπολίτες τους, έχουν δουλέψει σκληρά για πάρα πολύ καιρό μέχρις ότου τα κεριά έσβησαν, μέχρις ότου η ΧΑΡΑ μας εγκατέλειψε όλους μας, μέχρι ότου οι στάχτες έγιναν πανταχού παρούσες. Οι στάχτες της θλίψης, του θυμού, της ανέχειας, του φόβου. Άσχετα με το πόσο πολλή ΚΑΛΗ ΘΕΛΗΣΗ μερικοί από εμάς μπορούμε να επιδείξουμε κάτω από τέτοιες περιστάσεις, το γεγονός παραμένει ότι θα είναι πιθανώς άχρηστη. Θα αποδειχτεί πιθανώς πολύ λίγη, πολύ αργά… Α, ναι – ο Ιησούς ο Ναζωραίος έχει υπάρξει ο ήρωάς μου, ή ένας απ’ αυτούς, και παίρνω μέρος ολόψυχα στις γιορτές που εορτάζουν τη γέννησή του αυτές τις μέρες του χρόνου, κάθε χρόνο. Αλλά Θεός;… Αυτό είναι κάτι διαφορετικό για εμένα. Αν ο Θεός στ’ αλήθεια υπάρχει (κάτι για το οποίο έχω αμφιβάλει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου), θα ήθελα να ευχηθώ ότι αυτός/αυτή/αυτό θα συμπονέσει τη μαστιζόμενη πατρίδα μου και θα προσφέρει στον λαό της, αντί για Χριστουγεννιάτικο δώρο, μεγάλες δόσεις ΕΛΠΙΔΑΣ και ΚΟΥΡΑΓΙΟΥ – τα χρειαζόμαστε απελπιστικά για να αντιμετωπίσουμε τις παρούσες και μελλοντικές καταστροφές μας.
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα / Ευτυχισμένες Εορτές σε όλους.
Δημήτρης Α. Δασκαλόπουλος
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: