Η Άρζα

Η μητέρα της και η δικιά μου ήσαν κάτι πιο μεγάλο από συγγενείς. Ήσαν πολύ αγαπημένες φίλες. Αγαπημένες σαν νέες γυναίκες, αγαπημένες για πάντα. Ήθελαν και πάσχισαν να είναι αγαπημένα και τα παιδιά τους, που μεγάλωναν εκείνη στην Αθήνα κι εγώ στο Αίγιο. Κάποια μέρα πριν πολλά χρόνια ένιωσαν τόσο ευτυχισμένες για εμάς που μας πήγαν - όλο καμάρι φαντάζομαι - σε επαγγελματία φωτογράφο του Αιγίου. Μαζί κι η αδερφή μου. Οι δυο μητέρες κράτησαν τρυφερά η κάθε μία από ένα αντίγραφο της φωτογραφίας. Με τη συνομήλική μου Άρζα (δεξιά στη φωτογραφία) προσπαθήσαμε πολύ να διατηρήσουμε τη σχέση και την αγάπη που οι μητέρες μας ήθελαν να έχουμε. Τα πήγαμε αρκετά καλά παρά τις δυσκολίες για άμεση επαφή που φέρνουν συχνά ο χρόνος και η ζωή. Μείναμε πάντως αγαπημένοι. Και αυτό το χρωστάω σ’ αυτήν που ήταν πάντοτε μια ανοιχτή αγκαλιά κι ένα λαμπερό χαμόγελο για συγγενείς και φίλους. Έξυπνη, δυνατή, πρακτική, αποφασιστική. Αγαπούσε τη ζωή και τον κόσμο. Λάτρευε τη συντροφιά των ανθρώπων. Η χαρά της ήταν να δίνει, να βοηθάει, να φιλοξενεί. Έδωσε με εντυπωσιακό θάρρος τη μάχη με τον καρκίνο. Το αναπόφευκτο τέλος ήρθε στον ύπνο της χθες τη νύχτα. Θα μου λείψει.

3 Δεκεμβρίου 2015


       

Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: