Ελληνικό καλοκαίρι. Περίπου το μόνο πράγμα που έχει απομείνει για να εμπνέει αγάπη και συμπόνια για μια άσχημη και παρανοϊκή γριά. Την πατρίδα. Δεν μπορέσαμε στη γενιά μου να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Δεν μπορέσαμε, ή μάλλον δεν το θελήσαμε. Δεν θελήσαμε να δούμε «τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν». Ούτε «τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο». Από δω χαμηλά – πολύ χαμηλά – πού ‘χουμε πια βρεθεί, μόνο η θάλασσα μάς έχει μείνει για να θυμίζει την όμορφη γυναίκα που με πάθος κάποτε αγαπήσαμε. Που της κάναμε όλα σχεδόν τα χατίρια για να μας πάρει στην αγκαλιά της και να μείνει για πάντα νέα… Τίποτα πιά. Μόνο η θάλασσα. Η «θάλασσα να κυματίζει» και να λάμπει. Να μας θυμίζει βασανιστικά όσα κάποτε ερωτευτήκαμε και τα γλυκόλογα που κάποτε δυστυχώς πιστέψαμε.
6 Ιουνίου 2017
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: